ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΠΑΛΕΣ!!

Μπάλα να υπάρχει κι εμείς... Κάτι θα Πιάσουμε!

«Μια μέρα ρώτησε μερικούς άντρες στο μπαρ: Δε μου λέτε ρε παιδιά, τι θα γινόταν αν μια μέρα ο Θεός σας έπαιρνε όλες τις μπάλες. Ας υποθέσουμε ότι σκάει μύτη ένα διαστημόπλοιο στην ατμόσφαιρα και ρίχνει στη Γη μια ακτίνα που παίρνει πάνω στο σκάφος όλες τις μπάλες. Τις μπάλες του ράγκμπι, του μπέιζμπολ, του τένις, του μπάσκετ, του βόλεϊ, του γκολφ, τις σφαίρες του στίβου, τις μπάλες του ποδοσφαίρου, του σκουός, του πόλο, του μπόουλινγκ, ακόμη και τις μπάλες του κροκέ και του κρίκετ. Τι θα γινόταν τότε; Ο αντρικός πληθυσμός του πλανήτη θα τρελαινόταν αργά αλλά σταθερά; Θα έτρεχε αίμα στους δρόμους; Θα πέφτατε κάτω και θα πεθαίνατε; Ή θα βλέπαμε να επισπεύδεται η εξέλιξη του ανθρώπου σε κάποιο ανώτερο επίπεδο;»

Τομ Ρόμπινς, Ο Χορός των Εφτά Πέπλων

Η Αμερική χωρίς μπάλες

Η σκηνή σε ένα περιπολικό στην άκρη κάποιου δρόμου:

-Ψηλέ, πιάσε ένα ντόνατ ακόμη. 42 έφτασα. Δεν περνάει η ώρα γαμώτο. Δεν ανοίγεις πάλι το ραδιόφωνο; Το New York Sports τι έχει; Μη μου πεις ότι ακόμη δεν τελείωσε ο ημιτελικός κομμωτικής Ανατολικής Ακτής; Πολύ βαρετό ματς. Τι να κάνουν κι αυτοί όμως; Με ατρόχιστα ψαλίδια που τους κατέβασε ο προπονητής τέτοια αποτελέσματα θα είχαν… Χα. Όντως, ακόμη την ξανθιά κουρεύουν. Νομίζω ο σπίκερ κοιμάται κάνα δύωρο και ξυπνάει να δει αν άλλαξε το σκορ! Ρε, τον Ομπάμα μου μέσα. Ζωή είναι αυτή; Σκέφτεσαι να υπήρχε κάνα άθλημα να το λέγανε μπέιζμπολ και να παιζόταν με τίποτα στρογγυλό που να μοιάζει με μήλο; Μπορεί και να ‘τανε καλύτερα…. Τι; Δε σκέφτεσαι εσύ; Καλά-καλά, το ξέρω αυτό. Πιάσε το 43^ο τώρα!

Η Αφρική χωρίς μπάλες

Η σκηνή στη σαβάνα, μιλάνε δυο λιοντάρια:

-Ριχάρδε, για ξαναπές μου εκείνη την ιστορία με τους τύπους που έφαγες προχτές!

-Α, Αρθούρε με το δίκιο σου να θες να την ξανακούσεις! Ήταν τόσο εύγεστο το γεύμα μου που κάποιες στιγμές ξεχνάω πόσο αστείο ήταν να τους βλέπω! Στην αρχή εμφανίστηκαν στο λιβάδι, λίγο έξω απ’ την κάτω ζούγκλα, τέσσερις μαγκλαράδες! Ο ένας κράταγε ένα στεφάνι σιδερένιο, μάλλον από βαρέλι. Πήγαν δίπλα στο μπαομπάπ και ο τύπος με το στεφάνι τους είπε ότι έπρεπε να τον σηκώσουν στους ώμους τους για να το καρφώσει κάπου ψηλά. Είπε να του έχουν εμπιστοσύνη και ότι ήξερε τι έκανε! Οι δύο έφτιαξαν ένα μικρό σκαλί, αυτός πάτησε, ανέβηκε πάνω τους και σε λίγο το είχε καρφώσει περίπου στα τρία μέτρα απ’ το χώμα. Μετά κατέβηκε κάτω και τους είπε ότι έπρεπε να φτύσουν εκεί μέσα. Αν το έκαναν από κοντά αυτό θα τους έδινε δύο πόντους. Αν το έκαναν από μακριά θα έπαιρναν τρεις πόντους, ενώ αν κάποιος τους χαστούκιζε στα χείλη τη στιγμή της ρούγκλας, τότε ο παθών θα εκτελούσε βολές που θα μετρούσαν για έναν πόντο! Ξεκίνησαν το παιχνίδι και σε ένα δεκάλεπτο έβγαλαν από μέσα τους τα σωθικά τους. Άλλο δεν είχαν κι άρχισαν να φτύνουν χολή και γαστρικά υγρά. Ξέπνοοι λίγο αργότερα σωριάστηκαν στο έδαφος κι ο ξερόλας είπε ότι αυτό λέγεται ημίχρονο. Ε, η λέξη ήταν ωραία κι έκρινα ότι η είσοδός μου κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου έπρεπε να είναι θριαμβευτική. Μπήκα που λες και με ένα roaaar έκανα και την τελευταία μύγα της Ζάμπιας να κλάσει μέντες. Μόνο ο ξερόλας φάνηκε ψύχραιμος. Είπε ότι εγώ ονομαζόμουν μασκότ και ότι σε λίγο θα εμφανιζόταν και οι τσιρλίντερς! Αφού τους έφαγα περίμενα κι εγώ την εμφάνισή των κοριτσιών αλλά μάλλον είχαν αλλού υποχρεώσεις και δεν κόπιασαν στο γεύμα μου! Όπως και να ‘χει πέρασα ωραία. Το στεφάνι απ’ την άλλη, έγινε αποκούμπι για κάτι βασιλικές κουρούνες!

Αλήθεια πώς θα μπορούσε να είναι αυτός ο κόσμος; Σίγουρα με λιγότερο πάθος! Αν θες να δεις και στις υπόλοιπες ηπείρους πώς αντιμετωπίζουν το γεγονός, διάβασέ το

ΕΔΩ