(Άντε σε 15 μέρες πάλι!) Την καλησπέρα μου. Πώς είδατε τις ομάδες μας χτες? Κούκλες έτσι? Έβαλαν τα καλά τους και βγήκαν τσάρκα στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Κι επειδή για την ΑΕΚ το να αφιερώσεις χρόνο να πεις πράγματα είναι σαν στο Συνασπισμό να αφιερώνεις χρόνο να τους μιλάς για την ενότητα, ας πούμε δυο κουβέντες για το ευρωπαϊκό κουστούμι του "εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ"...
Κατ' αρχήν συμφωνούμε ότι κριτική στον αγώνα μπορεί να γίνει ως το 55' όταν με το σκορ 3-0 ο Ράικαρτ δίνει εντολή στους παίχτες του να σηκώσουν χαρταετό για να μην μείνει ένας συμπατριώτης του χωρίς ομάδα Σεπτέμβρη μήνα. Ως εκείνη την ώρα λοιπόν τι έχουμε δει? Τον Παναθηναϊκό να μπαίνει στο γήπεδο και να μασάει σίδερα. Τη Γαλατά να κάνει φάση στο πρώτο λεπτό και να σκοράρει στο τέταρτο. Τους επιθετικούς της Γαλατά να μαθαίνουν ντρίπλα πάνω στους κατ' όνομα αμυντικούς του Παναθηναϊκού (μα ποιος τους είπε ότι κάποιον που δεν μπορείς να του πάρεις τη μπάλα απαγορεύεται να του κάνεις και φάουλ?). Τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού να κάνει εξόδους τύπου Μουκέα κάποτε στον Ολυμπιακό. Τα δυο αμυντικά χαφ της τριφυλλάρας να μην βρίσκονται μεταξύ τους, να μην κόβουν, να μην καλύπτουν χώρους, να μην βρίσκουν τους συμπαίχτες τους και να μην υπάρχει ένας (αριθμός 1) στον πάγκο να τους βάλει μια φωνή, να τους αλλάξει θέση, να βγάλει έναν απ' τους δύο (όταν το έκανε στο 2-0 φάνηκε ο άλλος, αλλά τότε ήταν αργά). Τους πράσινους να εκδηλώνουν σ' όλο το πρώτο ημίχρονο μία (πάλι αριθμός 1) οργανωμένη επίθεση, απ' αυτές που και άμπαλος τύπου πουρουπουπού να είσαι, μπορείς να διακρίνεις ότι έχει δουλευτεί ξανά και ξανά στην προπόνηση, ότι οι παίχτες μιας ομάδας μπορούν να την πραγματοποιήσουν ακόμη κι αν πέσουν θύματα ομαδικής τύφλωσης σε κάποιο μυθιστόρημα του Σαραμάγκου (παρεπιμπτόντως η συγκεκριμένη επίθεση κάπου στο 35' δεν απέφερε παρά ένα κόρνερ και το μοναδικό χειροκρότημα στα πρώτα 45')! Τον πρέσβη να μπαίνει στο δεύτερο ημίχρονο εξίσου δυνατά, πορωμένος απ' την ομιλία του προπονητή του στα αποδυτήρια, με καθαρό μυαλό απ' τις σοφές συμβουλές του και να τρώει γκολ στο 85ο δευτερόλεπτο! Να μπαίνουν αλλαγή ο Νίνης κι ο Πετρόπουλος στο 50' και να δικαιολογούν και οι δύο την εώς τώρα φετινή τους παρουσία στην άκρη του πάγκου έχοντας συνεχή σουτ, άνοιγματα της μπάλας στα πλάγια, κίνηση στην πλάτη της τουρκικής άμυνας και πλασέ στο δοκάρι!.... Αυτά περίπου ως το 60' όπως είπαμε γιατί από εκεί κι έπειτα στον αγώνα παρωδία που παρακολουθήσαμε είδαμε μια ομάδα να περπατάει, να μην κάνει κανένα σπριντ, να σκέφτεται τους επόμενους αγώνες της στα βάθη της ανατολίας με την άνκαραγκουτσου και τη γκετσλεμπιρλιγκί, κι άλλη μια ομάδα να παίζει στα όρια της προσπαθώντας να σώσει ό,τι δε σώζεται, προσπαθώντας να μην ακούει τις γιουχες της εξέδρας, προσπαθώντας να βγάλει στο τερέν το ταλέντο της κι όχι κάποια απλά επιθετικά συστήματα που δεν έμαθε ποτέ..... Νομίζω κανείς προπονητής δεν πρέπει να φεύγει πριν περάσει ένας χρόνος (εκτός κι αν πρόκειται για τον Πεσέιρο), πριν κατανοήσουν οι παίχτες αυτά που έχει στο μυαλό του, πριν αυτά βγουν στο γήπεδο και κριθούν απ' τα αποτελέσματα. Ο χρόνος πέρασε, τα αποτελέσματα έχουν μιλήσει, η ομάδα δεν προχωράει. "Στο καλό να πάτε/ κύριε Τεν Κάτε"... που θά 'λέγε κι ο ποιητής.
Στοιχηματική πρόταση για σήμερα : Άσος άσπαστος η Σέφιλντ ίσως και διπλό η Γκρόνιγκεν!
ΥΓ. Δε συμφωνώ με τη γιούχα στον Γκαλίνοβιτς. Όσο κακός κι αν είναι. Που ήταν και χτες. Τι θα πει δεν έφταιγε στα γκολ (που έφταιγε)? Απ' τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού έχεις απαίτηση όχι να πιάνει όσα θα έπιανε ο τερματοφύλακας του Τυληκράτη, αλλά να πιάνει και το κάτι παραπάνω, αυτό που δεν το περιμένεις, που έχεις ήδη δεχτεί ότι θα καταλήξει στα δίχτυα. Κι ο Τζόρβας περιμένει...
Κατ' αρχήν συμφωνούμε ότι κριτική στον αγώνα μπορεί να γίνει ως το 55' όταν με το σκορ 3-0 ο Ράικαρτ δίνει εντολή στους παίχτες του να σηκώσουν χαρταετό για να μην μείνει ένας συμπατριώτης του χωρίς ομάδα Σεπτέμβρη μήνα. Ως εκείνη την ώρα λοιπόν τι έχουμε δει? Τον Παναθηναϊκό να μπαίνει στο γήπεδο και να μασάει σίδερα. Τη Γαλατά να κάνει φάση στο πρώτο λεπτό και να σκοράρει στο τέταρτο. Τους επιθετικούς της Γαλατά να μαθαίνουν ντρίπλα πάνω στους κατ' όνομα αμυντικούς του Παναθηναϊκού (μα ποιος τους είπε ότι κάποιον που δεν μπορείς να του πάρεις τη μπάλα απαγορεύεται να του κάνεις και φάουλ?). Τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού να κάνει εξόδους τύπου Μουκέα κάποτε στον Ολυμπιακό. Τα δυο αμυντικά χαφ της τριφυλλάρας να μην βρίσκονται μεταξύ τους, να μην κόβουν, να μην καλύπτουν χώρους, να μην βρίσκουν τους συμπαίχτες τους και να μην υπάρχει ένας (αριθμός 1) στον πάγκο να τους βάλει μια φωνή, να τους αλλάξει θέση, να βγάλει έναν απ' τους δύο (όταν το έκανε στο 2-0 φάνηκε ο άλλος, αλλά τότε ήταν αργά). Τους πράσινους να εκδηλώνουν σ' όλο το πρώτο ημίχρονο μία (πάλι αριθμός 1) οργανωμένη επίθεση, απ' αυτές που και άμπαλος τύπου πουρουπουπού να είσαι, μπορείς να διακρίνεις ότι έχει δουλευτεί ξανά και ξανά στην προπόνηση, ότι οι παίχτες μιας ομάδας μπορούν να την πραγματοποιήσουν ακόμη κι αν πέσουν θύματα ομαδικής τύφλωσης σε κάποιο μυθιστόρημα του Σαραμάγκου (παρεπιμπτόντως η συγκεκριμένη επίθεση κάπου στο 35' δεν απέφερε παρά ένα κόρνερ και το μοναδικό χειροκρότημα στα πρώτα 45')! Τον πρέσβη να μπαίνει στο δεύτερο ημίχρονο εξίσου δυνατά, πορωμένος απ' την ομιλία του προπονητή του στα αποδυτήρια, με καθαρό μυαλό απ' τις σοφές συμβουλές του και να τρώει γκολ στο 85ο δευτερόλεπτο! Να μπαίνουν αλλαγή ο Νίνης κι ο Πετρόπουλος στο 50' και να δικαιολογούν και οι δύο την εώς τώρα φετινή τους παρουσία στην άκρη του πάγκου έχοντας συνεχή σουτ, άνοιγματα της μπάλας στα πλάγια, κίνηση στην πλάτη της τουρκικής άμυνας και πλασέ στο δοκάρι!.... Αυτά περίπου ως το 60' όπως είπαμε γιατί από εκεί κι έπειτα στον αγώνα παρωδία που παρακολουθήσαμε είδαμε μια ομάδα να περπατάει, να μην κάνει κανένα σπριντ, να σκέφτεται τους επόμενους αγώνες της στα βάθη της ανατολίας με την άνκαραγκουτσου και τη γκετσλεμπιρλιγκί, κι άλλη μια ομάδα να παίζει στα όρια της προσπαθώντας να σώσει ό,τι δε σώζεται, προσπαθώντας να μην ακούει τις γιουχες της εξέδρας, προσπαθώντας να βγάλει στο τερέν το ταλέντο της κι όχι κάποια απλά επιθετικά συστήματα που δεν έμαθε ποτέ..... Νομίζω κανείς προπονητής δεν πρέπει να φεύγει πριν περάσει ένας χρόνος (εκτός κι αν πρόκειται για τον Πεσέιρο), πριν κατανοήσουν οι παίχτες αυτά που έχει στο μυαλό του, πριν αυτά βγουν στο γήπεδο και κριθούν απ' τα αποτελέσματα. Ο χρόνος πέρασε, τα αποτελέσματα έχουν μιλήσει, η ομάδα δεν προχωράει. "Στο καλό να πάτε/ κύριε Τεν Κάτε"... που θά 'λέγε κι ο ποιητής.
Στοιχηματική πρόταση για σήμερα : Άσος άσπαστος η Σέφιλντ ίσως και διπλό η Γκρόνιγκεν!
ΥΓ. Δε συμφωνώ με τη γιούχα στον Γκαλίνοβιτς. Όσο κακός κι αν είναι. Που ήταν και χτες. Τι θα πει δεν έφταιγε στα γκολ (που έφταιγε)? Απ' τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού έχεις απαίτηση όχι να πιάνει όσα θα έπιανε ο τερματοφύλακας του Τυληκράτη, αλλά να πιάνει και το κάτι παραπάνω, αυτό που δεν το περιμένεις, που έχεις ήδη δεχτεί ότι θα καταλήξει στα δίχτυα. Κι ο Τζόρβας περιμένει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου