ΠΟΛΥ ΜΙΣΟΣ ΜΟΥ ΒΓΗΚΕ!

(Οχταπόδια - τζάμπα!)

Τι έγινε; Τα χταπόδια που βάζαμε στο ξύδι το παίζουν ταβερνιάρηδες; Τα μαλάκια έβγαλαν μουστάκι, σκλήρυναν και γίνανε μπαρμπούνια; Τα ναυτάκια που γαμούσαμε γίνανε καπεταναίοι; Ένα κακέκτυπο σαρανταποδαρούσας το παίζει στοιχηματζής; Γουστάρει Ισπανία λέει; Γουστάρει 7 νάνους και τέσσερις άσχημους; Ίβηρες και το χταπόδια στα κάρβουνα; Ε, όχι ρε! Όχι κύριοι. Το πρόβατο γράφει αμελέτητά του τη ροδαλή χλαπάτσα και ουρλιάζει: Αυτή η ντεμέκ Μπαρτσελόνα προχωράει χωρίς να παίζει. Αυτή η αλλήθωρη σκατοομάδα δε θυμίζει σε τίποτα την προ διετίας όμορφη αρμάδα και σκοράρει με τον Πουγιόλ. Αυτή η δίδυμη σε βαρεμάρα του Παύλου Γερακάρη θα έβρισκε το μάστορά της από έναν Μουρίνιο. Από μια Ίντερ. Οι οράνιε δεν έχουν το μέταλλο των Μιλανέζων, δεν έχουν τον Πορτογάλο στον πάγκο αλλά έχουν κοινό δεσμό. Έχουν Σνάιντερ. Τον άνθρωπο που σε ένα χρόνο ανέβασε τις μετοχές του όσο κανείς άλλος στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Τον μικρό στο μάτι μα τεράστιο στο μυαλό, στις αντοχές, στην ομαδικότητα. Κι έχουν και Ρόμπεν. Το διάβολο που μπορεί να νικήσει τον Ίκερ, το μόνο αξιόπιστο τερματοφύλακα της διοργάνωσης. Δεν έχουν άμυνα βέβαια κι έχουν χαζό τερματοφύλακα. Ελπίζοντας όμως ότι ο αρχάγγελος Γαβριήλ έχει προγονικές ρίζες στο Αμστελόδαμο και με τις φτερούγες του θα διώχνει ό,τι οι απόγονοι του Φράνκο στέλνουν προς την εστία, θα παίξω Ολλανδία. Και θα πανηγυρίσω μόλις δω τη μουνόψειρα το Βίγια να κλαίει στο κέντρο του γηπέδου.... Για το μικρό τελικό θα ρίξω over. Ίσως και 4-6 γκολ.