ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Το ξέρω πως στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις για το ποδόσφαιρο αυτό καθεαυτό. Ε'ιναι πολύ δύσκολο να το κάνεις εσύ ο απλός εραστής του, γιατί όλοι εκείνοι που συμμετέχουν σε αυτό δεν το αγαπάνε καθόλου. Αυτοί αγαπάνε άλλου είδους παιχνίδια... παιχνίδια που έχουν να κάνουν συνήθως με την εξουσία (οι πρόεδροι), με τη νίκη και μόνον αυτή, με κάθε τρόπο (οι οπαδοί) με το άγχος του αποτελέσματος (προπονητές και παίκτες).

Θα απομακρυνθώ λοιπόν από τις παρλάτες των ημερών και θα προσπαθήσω κι εγώ να κάνω μια αποτίμηση των πρώτων αγωνιστικών ημερών της ποδοσφαιρικής χρονιάς.

Παναθηναϊκός: Ο τέλειος αυτόχειρας. Υποτίθεται πως το καμάρι της ομάδας ήταν πως δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα από πέρυσι και πως το δέσιμο των παικτών θα ήταν το ιδανικό με ελάχιστες μόνο ποιοτικές προσθήκες. Αμ, δε. Η τετράδα στην άμυνα έμεινε ακριβώς η ίδια, πρόσθεσαν μόνο μία ακόμα ωρολογιακή βόμβα που δεν έχει καν τη ταχύτητα του Βύντρα. Ο τελευταίος, αφού έπεισε όλη την πιάτσα πως έχει μεταμορφωθεί στον καλύτερο αμυντικό που είδε ποτέ τρυφιλλοφόρος φίλαθλος, σταμάτησε να παίρνει σουπερμαντολίνι και επέστρεψε στα γνωστά του χορευτικά. Το να διαβάζω σήμερα για νοσταλγία του Σαριέγκι με κάνει να γελάω με σπασμούς στα πατώματα σαν ψάρι έξω από τη γυάλα.
Όσο για την αλλαγή του γυμναστή, τι να πω. Όταν το πρόβατο γνωρίζει πως αυτός ο Κέζος έχει δημιουργήσει προβλήματα σε όποια ομάδα πήγε, οι του Παναθηναϊκού τι έλαβαν υπόψη τους και προχώρησαν στην πρόσληψη του; Το πως απλά πρέπει να αφανήσουμε ότι θυμίζει Τεν Κάτε;

(και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν κάποια λύση)



Ολυμπιακός: Μπορεί οι εφημερίδες να περνάνε μήνα του μέλιτος με τον Βαλβέρδε. Μπορεί να έκαναν πρωτοσέλιδο κάθε δευτεράντζα της Βιγιαρεάλ και της Εσπανιόλ. Μπορεί να θεωρούν το Μαρινάκη καινούργιο Μωϋσή του ελληνικού ποδοσφαίρου η αλήθεια όμως δεν μπορεί να κρυφτεί. Ο Ολυμπιακός είναι και πάλι ένα σύνολο από μέτριους παίκτες (με 3-4 εξαιρέσεις), με μεγάλο μέσο όρο ηλικίας και ελάχιστη φαντασία στο παιχνίδι του. Σε μία εκ των θεμελίων αποτυχημένη χρονιά, τα ζητούμενα θα πρέπει να είναι πολλά περισσότερα από τη διεκδίκηση των εγχώριων τίτλων, ένα σύστημα πχ, λίγη καλή μπάλα. Θα το πω όπως το είπα και πέρυσι: Αυτός ο Ολυμπιακός δεν είναι για πολύ μεγάλα πράγματα και σε εξόδους όπως Τούμπα, Χαριλάου, Εργοτέλη, Λάρισα κοκ θα τα βρει μπαστούνια.

ΠΑΟΚ: Η ίδια αρρώστια τρώει σαν γάγγραινα το σώμα και φέτος. Οι οπαδοί της ομάδας νομίζουν ότι έγιναν Άγιαξ στη θέση του Άγιαξ ή στη χειρότερη Φενέρ στη θέση της Φενέρ. Ο ΠΑΟΚ είναι φτιαγμένος από τέτοια υλικά που μπορούν να σου πάρουν αποτέλεσμα μέσα στο Άμστερνταμ Αρίνα, την Πόλη και το Μπριζ αλλά και να δώσουν βαθμούς στον Ολυμπιακό Βόλου, τον Αστέρα Τρίπολης και την Καβάλα. Τόσο απλά. Όσα λαϊκά δικαστήρια και να κάνουν, όσες πέτρες και να πετάξουν, όσο κι αν βρίσουν τον Σαλπιγγίδη, οι ονειρώξεις τους δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν στον τέλειο οργασμό.

Άρης: Ίσως είναι υπερβολικά ομάδα του προπονητή. Ίσως θα έπρεπε να έχει 2-3 παίκτες με προσωπικότητα και τρέλα. Ίσως... για τον Άρη δεν μπορώ να πω πάρα πολλά μιας είναι η ομάδα έχει σχέδιο, έχει πλάνο, και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, της βγαίνει και στο γήπεδο. Η νίκη επί της Ατλέτικο δεν ήταν εκτός λογικής όπως όμως και η ήττα από τον Πανιώνιο. Το ροτέισον είναι αναγκαίο κακό με τόσες υποχρεώσεις απλά θα πρέπει να μάθεις να ζεις και με τύπους που ξεγέλεσαν την οικουμένη και όταν δήλωσαν ποδοσφαιριστές όλοι τους πίστεψαν. Ονόματα δε λέμε Κουλοχέρηδες δεν θίγουμε.

ΑΕΚ: Καλά, εδώ μιλάμε για άλλο ανέκδοτο. Η ΑΕΚ έχει μια από τις καλύτερες μεσοεπιθετικές γραμμές στην Ελλάδα, έναν πολύ καλό προπονητή και μερικά ταλεντάκια που μπορεί να φέρουν χρήμα στο μέλλον. Τι λείπει; Ή μάλλον τι έχει σε μεγάλο βαθμό; Παραφουσκωμένα τα μυαλά της. Από την κακομοιριά και το "δεν ξέρω τι μου ξημερώνει" του καλοκαιριού, στο "πάμε για τίτλο" και "πίσω και σας φάγαμε". Αλλά αυτό συμβαίνει όταν κανένας δεν σου δίνει χρόνο (ποιος το κάνει στην Ελλάδα θα μου πεις;)και αγχώνεσαι να πεις μεγάλα λόγια πριν κάνεις μεγάλες πράξεις.

Ηρακλής: Δεν θα τον περιελάμβανα στις αναλυτικές μου απόψεις για ομάδες αλλά δεν μπορώ να μη μιλήσω για τον πρωτοπόρο του πρωταθλήματος! Ο Ηρακλής είναι το τρανό παράδειγμα του πως μπορεί να συσπειρώσει μια ομάδα μια μεγάλη περιπέτεια. Έχοντας παίκτες που θέλουν να αποδείξουν διάφορα (Ελευθερόπουλος, Αραμπατζής, Χοσέμι κοκ αλλά και ο Ουζουνίδης), φιλάθλους που το πήρανε προσωπικά το καλοκαίρι και αρκετή ρέντα, καταφέρνουν να δίνουν στίγμα σε κάθε παιχνίδι και να μην πιστεύουν στην ήττα. Πρέπει να διατηρήσουν αυτή τη δίψα γιατί καθιζήσεις ομάδων που πίστεψαν πως ο στόχος τους έχει επιτευχθεί, έχουμε ζήσει πολλές.

Στα γρήγορα: Βλέπουμε πως όσο αντιπαθής και να είσαι, όσο και να βλέπεις το ποδόσφαιρο σαν μια βαρετή μπίζνα και τίποτα άλλο, αν είσαι χρόνια μέσα στα πράγματα μπορείς να φτιάχνεις ομάδες σοβαρές την τελευταία στιγμή, όπως κάνει πάλι ο Ψωμιάδης στην Καβάλα. Ατρόμητος και Λάρισα μένουν στα παχιά τα λόγια χωρίς να ξέρουν ποιος είναι ο τρόπος να κάνεις την αγωνιστική υπέρβαση. Υπέρβαση που θα κάνει και φέτος ο Εργοτέλης, μακράν η πιο σοβαρή ελληνική ομάδα τα τελευταία χρόνια. Οι νεοφώτιστοι δείχνουν πως θα είναι πολύ σκληρά καρύδια (ειδικά ο Ολυμπιακός Βόλου), ο Αστέρας συντηρεί το προφίλ της σκληρής και δυσκολοκατάβλητης ομάδας (ελπίζω όχι μέχρι να αποφασίσε πως σώθηκε) ενώ ο Πανιώνιος δεν είναι τόσο κακός όσο έδειξε η πρώτη αγωνιστική. Γελάνε και τα μπετά με την Ξάνθη και τον Πανόπουλο που μάλλον η γεροντική άνοια τον έχει χτυπήσει και κάνει τη μία χαζή δήλωση πίσω από την άλλη χαζή κίνηση.

Γενικά: Τι θα μου άρεσε περισσότερο; Ένα πρωτάθλημα με μια σούπερ ομάδα, που θα έπαιζε ωραία μπάλα και θα ήταν 15 βαθμούς μπροστά στη βαθμολογία; Ή αυτό που γίνεται τώρα; Ασυζητί το δεύτερο. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι αυτή η γλυκιά αγωνία (νεύρα και μπινελίκια από τους οπαδούς) για την μικρή ή μεγάλη έκπληξη της αγωνιστικής. Αυτή που όλοι οι κάφροι μισούνε και πιστεύουν πως είναι αποτέλεσμα συνομωσίας, εγκληματικής διαιτησίας και σκοτεινών πράξεων όμως όλοι οι υπόλοιποι ξέρουν πως είναι το αλατοπίπερο του πρωταθλήματος. Σε μια χώρα που μας στερεί εδώ και χρόνια το μπον φιλέ και τις Εστραγκόν μακαρονάδες, ας είναι τουλάχιστον τα αυγά μάτια μας εύγευστα...:)