ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΛΙΨΗΣ

Κάθε ιστορία, όμορφη ή άσχημη, χρωστάει την ύπαρξή της στον τελευταίο έστω άνθρωπο που τη θυμάται να την αφηγηθεί. Ετούτη είναι μια τέτοια. Και δε λέω ότι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος, αλλά σιγά-σιγά λιγοστεύουν αυτοί που θυμούνται, ψάχνουν να δουν τι απέγινε με τον Κοντζόβι Ομπιλάλε. Ο Ομπιλάλε ήταν ο τερματοφύλακας της εθνικής Τόνγκο. Ήταν ο μόνος απ' τους ποδοσφαιριστές της ομάδας που πριν από 8 μήνες, πριν την έναρξη του παναφρικανικού κυπέλλου, είχε τραυματιστεί σοβαρά. Έμεινε στα διεθνή ΜΜΕ για περίπου 15 μέρες. Όσο διήρκεσε το τουρνουά. Μετά η λήθη πήρε το σκουπάκι της και τον έστειλε στην άκρη των σελίδων μας, στην άκρη του μυαλού μας. Εν τέλει στην άκρη της ζωής. Η κυβέρνηση της χώρας του δεν έδωσε χρήματα αρκετά για να προβεί στις απαιτούμενες εγχειρήσεις. Η Φιφα δεν ενδιαφέρθηκε σε καμία στιγμή για αυτόν (ο ίδιος λέει ούτε τηλέφωνο δεν του έχουν κάνει). Τα χρήματα τα συμπλήρωσε ο Εμμάνουελ Αντεμπαγιόρ, ένας απ' τους λίγους που τον θυμούνται ακόμη και σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται αναφέρεται στον Ομπιλάλε. Ο άτυχος τερματοφύλακας έχει μείνει παράλυτος στο δεξί του πόδι. Ποδόσφαιρο, που διάλεξε, αγάπησε και γούσταρε, δε θα ξαναπαίξει. Εμείς που ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο, που το αγαπάμε και το γουστάρουμε, γιατί συνεχίζουμε να τρέφουμε εθνικισμούς, φανατισμούς, καφρίλες, βία φαινόμενα που στερούν το όμορφο, το δίκαιο από έναν σωρό Ομπιλάλε αυτού του κόσμου;

ΥΓ. Αυτά και με αφορμή τα όσα έγιναν στο Ιταλία-Σερβία, αλλά και με τις ανακοινώσεις "αδικίας" του Παναθηναϊκού για την τιμωρία της έδρας του εξαιτίας επεισοδείων οπαδών του στην Καβάλα.