Νίκησε ο Παναθηναϊκός στο ντέρμπι των αιωνίων. Γίναμε σοφότεροι ως προς κάτι; Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα με σύστημα, υπερτιμημένη, παίζει αυτό που μπορεί με αυτούς που έχει και που πιθανότατα για την Ελλάδα είναι κάτι το καταπληκτικό (αλλά στην Ευρώπη πχ του χρόνου, και μάλιστα στο Champion's league, θα δείξει τη γύμνια του). Ο Παναθηναϊκός έχει έναν παίκτη που μας κάνει τη χάρη που παίζει στη χώρα μας και 2-3 άλλους που στη μέρα τους μπορούν να κάνουν τη διαφορά (αλλά η μέρα τους είναι 1-2 φορές το χρόνο). Έπειτα το χάος. Το Νιόπλια τον συμπαθώ αλλά προπονητής δεν είναι: Σχέδιο, όραμα, φαντασία, στρατηγική και προσωπικό πλάνο δεν έχει.
Το ελληνικό πρωτάθλημα κυλάει όπως το ξέρουμε: Βομβιστικές επιθέσεις σε συνδέσμους, ενέδρες οπαδών σε μεμονομένους (φυσικά) φιλάθλους, ξύλο σε διαιτητές, ξύλο εντός και εκτός γηπέδων, οι οπαδικές εφημερίδες που διψάνε για αίμα (το είπα άκομψα ε;) κι ένας πολύ επικίνδυνος πρόεδρος που ανατέλει σιγά σιγά (ναι, για τον Μαρινάκη μιλάω, κι όταν λέω επικίνδυνος το εννοώ με την πολύ κακή έννοια του).
Εγώ τελευταία (ξανα)μαγεύομαι από το NBA και το παρακολουθώ πιο επισταμένα, ψάλλω τη νεκρώσιμη ακολουθία για το τοπικό μπασκετάκι, ξέρω πως δεν γίνονται θαύματα (ειδικά όταν λίγους μήνες πριν έχεις κάνει τόσες μαλακίες) και ο Παναθηναϊκός θα αποκλειστεί σήμερα, ενώ βλέπω για τρίτη φορά το ντοκιμαντέρ για τον Μαραντόνα και συγκινούμαι.
Τα λεφτά μας στη Ρούμπιν Καζάν και την αγάπη μας στο Χ της Τότεναμ με την ΊΝτερ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου