Το μαύρο, άσπρο

Τι έγινε καλά μου παιδιά. Είδατε καθόλου από το δράμα που παίχτηκε στη Δανία; Εγώ πάντως, ως καλός οπαδός του ποδοσφαίρου (και έχοντας έννομο συμφέρον στοιχηματικό) έβλεπα το Λυόν-Χαποέλ Τελ Αβίβ, μία απίστευτη ματσάρα, που μας έκλεψε την 10+ απόδοση λίγο πριν το τελευταίο σφύριγμα.
Άλλο όμως είναι το θέμα μας.
Ο Παναθηναϊκός. Αυτή η Μεγάλη ομάδα της Ελλάδος, ο Ευρωπαίος πρεσβευτής.
Συγνώμη ρε παιδιά. Έχετε δει εσείς κάτι τέτοιο τον τελευταίο χρόνο;
Τι κάνει μεγάλη μια ομάδα; Ο λαός της; ΟΚ. Η ιστορία του; Και πάλι ΟΚ.
Τι γίνεται όμως με το σήμερα;
Αυτή τη στογμή, ο Παναθηναϊκός είναι η χειρότερη ομάδα σε όλα τα επίπεδα, σε όλο τον ευρωπαϊκό χάρτη. Από πού να το πιάσουμε και να μην λερωθούμε;
Διοίκηση: Άνθρωποι με τεράστιους εγωισμούς (Τζίγκερ, Πατέρας, Βγενόπουλος), που δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο (Γιαννακόπουλοι), στελεχωμένοι από ανθρώπους που δεν μπορούν να αρθρώσουν λόγο ή να φτιάξουν μια ομάδα εκτός ελληνικής πραγματικότητας (Αντωνίου) και συνεχής λάθος επιλογές σε απομακρύνσης και προσλήψεις στελεχών. Για να μην αναφέρουμε την ανύπαρκτη ικανότητα του να βλέπεις μακριά ή τουλάχιστον την επιμονή να φτιάξεις παίκτες με προοπτική (δείτε απλά τι κάνουν στις ομάδες τους οι Γκέκας, Ν'Ντόι, Άντονσον, Κυργιάκος). Απίστευτη προχειρότητα στις μεταγραφές (όταν όλοι φωνάζουν πως ο Μπουμσόνγκ είναι επιρρεπής στο λάθος και αργός σαν χαλασμένο zastava, το ότι εσύ πας και τον παίρνεις κάτι δείχνει για την ευφυία σου) και καμία διαχείριση αποδυτηρίων (μόνο μαγκιές και δημοσιογραφικές παπαριές).
Άντε εσείς εξηγήστε μου πώς αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν τις επιχειρήσεις τους. Μάλλον εκεί ξέρουν πέντε πράγματα και τα παίρνουν λίγο σοβαρότερα.
Προπονητές: Ο Καρπετόπουλος, πολύ σοφά, λέει κάθε φορά για τους προπονητές: Πρέπει να προσλαμβάνεις αυτός που θα σου κάνει τη δουλειά που θέλεις. Θέλεις επίθεση; Θέλεις σκληρή άμυνα; Θέλεις ψυχολογία; Θέλεις πειθαρχία; Στον Παναθηναϊκό, και γενικότερα στην Ελλάδα, όλα αυτά τα γράφουμε στα παπάρια μας. Πάμε από τον σκληρό και άτεγκτο Τεν Κάτε, στον ψυχοπονιάρη Νιόπλια και από εκεί στον κάπου στη μέση Φερέιρα. Πιστεύετε εσείς πως οι διοικούντες και όλοι αυτοί που έκαναν προτάσεις, είχαν ιδέα τι είδους ποδόσφαιρο πρέσβευε ο καθένας. Αρχίδια μάντολες. Ότι μας γυαλίζει ή ότι μας βολεύει. Αλλά και αυτοί (οι προπονητές ντε), στον κόσμο τους: Θα βελτιωθούμε ο ένας, είδα πράγματα ο άλλος. Και τα τελευταία δύο χρόνια, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αλλάξει δύο πάσες. Και δεν το λέω αυτό χάριν αστεϊσμού. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΔΥΟ ΠΑΣΕΣ. Απλά είναι αυτυχισμένος που έχει μερικές μεγάλες προσωπικότητες που τον ξελασπώνουν κάθε φορά.
Παίκτες: Μεγάλο μαρτύριο. Πώς έφτασαν οι εφημερίδες και λοιποί γλύφτες, να υπονοοούν πως ο Βύντρα, ο Σπυρόπουλος, ο Σιμάο, ο Καντέ και ο Σαριέγκι, να αποτελούν λύσεις, και παίκτες που ο Παναθηναϊκός πρέπει να νιώθει περήφανος που τους έχει, αποτελεί μέγα μυστήριο. Ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή έχει έναν τεράστιο παίκτη σε φουλ φόρμα (Σισέ), έναν δυο που πάει να του βγουν (Χριστοδουλόπουλος, Γκαρσία), μερικούς που δεν μπορούν ή δεν θέλουν (Λέτο, Τζόρβας, Κατσουράνης, Σίλβα), έναν που νομίζει ότι έχει προπονητή ακόμα τον Πεσέιρο και ο ίδιος είναι 25 χρονών (Καραγκούνη) και έναν που κάνει ότι μπορεί για να τον κάψει (τους μισώ όλους όταν βλέπω εκείνο το γρήγορο ζαρκάδι που περνούσε όποιον έβλεπε στα 16, να έχει μετατραπεί σε αργό και στατικό παίκτη γιατί κάποιοι τον είχαν κατηγορήσει, επί Πεσέιρο, πως δεν έχει αρκετό βάρος και μούσκουλα. Ο Νίνης πρέπει ναφύγει από την Ελλάδα πολύ γρήγορα). Από εκεί και πέρα, όλος ο θίασος πρέπει να αλλαχτεί.
Κόσμος: Δεν τρώει κουτόχοτρο αλλά δεν είναι και από τους εξυπνότερους. Το περσινό νταμπλ μάλλον τους έριξε σκόνη (πολύ σκόνη) στα μάτια και δεν μπόρεσαν να δουν τη μετριότητα της ομάδας τους και την ανυπαρξία των υπολοίπων. Κι έτσι αρκέστηκαν στον Μπουμσονγκ. Φέτος μάλλον θα φάνε κόλυβα.

Ο Παναθηναϊκός είναι μια σάπια ομάδα που τα έκανε και τα κάνει όλα λάθος. Μέχρι και οι δηλώσεις μετά το χθεσινό παιχνίδι βρωμάνε ελληνική νοοτροπία: Εντάξει, τώρα σημασία έχει το νταμπλ στην Ελλάδα. Έτσι παιδιά. Νταμπλ στην Ελλάδα. Ποτέ το καλό ποδόσφαιρο, ποτέ το να γίνουμε καλύτεροι. Μόνο νίκες και τίτλοι. Με κάθε τρόπο.