Μεσημέρι Κυριακής στο Κλεάνθης Βικελίδης

Αν και τα γεγονότα στον Παναθηναϊκό με τσιγκλανε να ξαναγράψω τους στίχους του Καρυωτάκη, παραποιώντας τίτλο και συγκεκριμένες λέξεις, γράφοντας μια μπαλάντα για τους Προέδρους που άδοξοι είναι, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την παρουσία μου σε γήπεδο της Θεσσαλονίκης μετά από 6 χρόνια!

Την Κυριακή λοιπόν, με παρέσυρε ένας ημι-φανατικός, πολύ καλός φίλος, ξέρετε από αυτούς που δεν τους χαλάς εύκολα χατήρια, στο Κλεάνθης Βικελίδης, να παρακολουθήσουμε μαζί το Άρης-Ξάνθη, το παιχνίδι που ακολουθούσε την θριαμβευτική πρόκριση της ομάδας της Θεσσαλονίκης, στους 32 του Europa League.
Η μέρα ηλιόλουστη, όμως η ανοιχτή αγορά, δεν επέτρεψε να γίνει sold out, παρόλαυτα, και κόσμος αρκετός υπήρχε, και η ατμόσφαιρα ήταν όμορφη και με παλμό.
Παρακαλώ τον φίλο μου να πληρώσουμε κάτι παραπάνω και να μην πάμε στη θύρα 3 που πηγαίνει συνήθως αυτός, αλλά στη θύρα-2 που είναι, και καλά, πιο κυριλέ.
Σποράκι, νεράκια, ποδοσφαιροσυζητήσεις, γενικά τα ωραία του γηπέδου είναι εδώ, μπροστά στα μάτια μου και ομολογώ πως μου έχουν λίγο λείψει (αλλά λίγο).
Αισιοδοξία υπάρχει αλλά όλοι φοβούνται "αυτή τη γαμημένη την Ξάνθη, που ξέρει τρόπους να σε εκνευρίζει και να παίρνει αυτό που θέλει". Δεν διαφωνώ... θεωρώ την ακριτική ομάδα την χειρότερη σε όλα τα επίπεδα τα τελευταία 2 χρόνια (νοοτροπία, πρόεδρος, θέαμα, φιλαθλοι).
Αυτό που καταλαβαίνω από το πρώτο σφύριγμα, είναι πως η λογική δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο και τον φίλαθλο που παρακολουθεί την ομάδα του (το ξέρω εδώ και πολλά χρόνια αλλά θέλω να δώσω έμφαση). Κάθε χάιδεμα των αντιπάλων είναι φάουλ για τον Άρη και επισύρει μέχρι και την ποινή της κόκκινης κάρτας, κάθε κλάδεμα παικτών των κιτρίνων είναι θέατρο των αντιπάλων που επισύρει τουλάχιστον κίτρινη κάρτα. Δεν υπερβάλλω καθόλου. ΚΑΘΕ ΦΑΣΗ.
Βέβαια οι πιο έξυπνοι, αυτοί που ξέρουν πως οι υπερβολές αρχίζουν και τελειώνουν στο γήπεδο, με κοιτούν συνωμοτικά και χαμογελούν με στυλ "εντάξει, αν δεν πούμε εδώ καμιά μαλακία, που θα την πούμε".
Και μετά στραβώνουν όλα: Γκολ ο Σουάνης με υποψία οφ-σάιντ. Χαμός στο ίσωμα. Στον κολλητό μου που με λοξοκοιτάει του λέω "δεν ήταν, φάνηκε με γυμνό μάτι"... μου λέει θα μάθουμε και τηλεφωνεί σε φίλους που βλέπουν το παιχνίδι τηλεοπτικά. Την ίδια ώρα όλο το γήπεδο βρίζει τον επόπτη και τη μαμά του Σουάνη (άγνωστο γιατί). Η είδηση διαδίδεται αμέσως: Δεν υπάρχει κανένα οφ-σάιντ. Παρόλαυτα, ένας 50άρης δύο καθίσματα πιο πέρα θα ωρύεται σε όλη τη διάρκεια του αγώνα για το συγκεκριμένο σφύριγμα.
Δεν παιρνάνε δέκα λεπτά και σε μια μανούρα μεταξύ των παικτών, αποβάλεται σε χρόνο dt ο Βαγγελής. Το γήπεδο είναι πια ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Ο διαιτητής είναι σίγουρα πληρωμένος, οι θεοι και οι συνωμότες κυνηγούν την αριανάρα, οι Μαρσελίνο και Σουάνης γίνονται κόκκινα πανιά γιατί δεν δέχθηκαν τα κυπελλάκια με καφέ και νερό στωικά στη μάπα τους. Τουρλουμπούκι.
Στο ημίχρονο υπάρχει κατήφεια. Η λογική μοιάζει να κερδίζει έδαφος και πολλοί μιλάνε για την κούραση της Τετάρτης, για την έλλειψη εναλλακτικών επιλογών, για τον αδιάφορο Ναφτί. Πάντως ελπίζουν για το δεύτερο ημίχρονο.
Το τελευταίο θα κυλήσει σαν ταινία του Αγγελόπουλου, αργά και νωχελικά, με μόνη χολιγουντιανή στιγμή το δεύτερο γκολ του Σουάνη.
Το τέλος θα βρει την Ξάνθη νικήτρια, κάποια αφασικά να κάνουν φασαρίες με την αστυνομία (χωρίς απολύτως κανέναν λόγο), και τον κολλητό μου να μου υπόσχεται ένα καλύτερο ματς... ίσως αυτό με τη Μάντσεστερ Σίτι!
Αν οι φίλαθλοι του Άρη είναι οι καλύτεροι στην Ελλάδα (που είναι, με τα δικά μας μέτρα και σταθμά), τρέμω για το τι γίνονται στα άλλα γήπεδα. Δεν μπορώ να πω πως δεν το ευχαριστήθηκα, όμως δεν αγχώνομαι να ξαναδώ live παιχνίδι του ελληνικού πρωταθλήματος.

Πάντως μου άρεσε ο τρόπος που το αντιμετώπισε το φιλαράκι μου, λέγοντας αποφθεγματικά πως Στο γήπεδο, υπάρχουν καλές μέρες, υπάρχουν και κακιές.
Σημασία έχει να τι απολαμβάνεις και τις δύο, θα συμπλήρωνα εγώ...