(Καλά, άσε τον άλλο να έρθει με το έλκυθρο! Εγώ θα βρω τον τρόπο μου...)Φεύγει και το 2010. Τι ήταν τάχα μου κι αυτό; 365 χαζομέρες που μας έφεραν πιο κοντά στον κύριο με τη μαύρη κάπα και τον καλοακονισμένο κοσά. 365 ανατολές που μας θύμισαν το κενό της ύπαρξής μας, το ελάχιστο της παρουσίας μας, το μηδαμινό της συμβολής μας στο άπειρο της διάρκειας... Μη χαμογελάτε λοιπόν, ούτε μεταδοτικό είναι, ούτε αποδοτικό. Ανούσιο σαν αστειάκι του Σεφερλή μου μοιάζει...
Έτσι αισιόδοξα λοιπόν, το λατρεμένο σας πρόβατο λέει να κάνει μια αναφορά σε τρία-τέσσερα πρόσωπα που ξεχώρισε τη σεζόν που είναι στη μέση της και ξεκίνησε το Σεπτέμβρη. Σε μια εποχή μάλιστα που η πιο ενδιαφέρουσα είδηση παγκοσμίως είναι η -πριν από λίγο- λύση της συνεργασίας του Παναθηναϊκού με τον τρισμέγιστο Κώστα Αντωνίου...
Γκάρεθ Μπέιλ. Τότεναμ. Αριστερό μπακ-χαφ-εξτρεμ. Αν είχε και πιο μπροστά θα ήταν κι απ' αυτό. Ρομπέρτο Κάρλος, σε έχει ήδη νικήσει. Είναι Ουαλός για αυτό και δεν κρατάω επιφύλαξη. Αν ήταν Άγγλος θα περίμενα να τον δω ως τα τριάντα του. Να 'χε ξεφύγει από αλκοόλ, γκόμενες, γκόμενους, drugs, βασίλισσες, κυνήγι φασιανού.
Νενέ. Όλο το καλοκαίρι συζητιόταν για τον Ολυμπιακό. Ως δεύτερη επιλογή. Τελικά τα τσακάλια του λιμανιού κατόρθωσαν κι έκλεισαν την πρώτη τους επιλογή: τον Ριέρα. Ο Νενέ έχει πάρει την Παρί απ' το χεράκι και την πάει, μετά δυο ζωές, προς τον τίτλο. Τα γκολ του ποιήματα μεγάλων Γάλλων "καταραμένων". Σε παίρνουν παπαδοπαίδι και σε στέλνουν στο διάολο.
Καβάνι. Στο Παλέρμο ξεχώριζε αλλά... ήταν στο Παλέρμο. Στο χωριό κι εγώ είμαι πρώτος. Κάθε Τσουκαλαδιώτισσα με γουστάρει για άντρα της. Το θέμα είναι στην πόλη τι γίνεται. Το καλοκαίρι, στο Μουντιάλ με την Ουρουγουάη ξεχώριζε αλλά πάντα στη σκιά των Φορλάν-Σουάρες. Ήθελε να τους ξεπεράσει και πνίγηκε στις ατομικές προσπάθειες. Απ' τον Αύγουστο είναι στη Νάπολι. Τα γκολ του μπαίνουν σταθερά στο τοπ 5 κάθε εβδομάδας τους τελευταίους τρεις μήνες. Το Σαν Πάολο γεμίζει για τον χαζέψει. Το μακρύ του μαλλί-σήμα κατατεθέν έτοιμο να αφήσει ιστορία στο νότο της Ιταλίας. Η Νάπολι σε απόσταση βολής απ' την κορυφή κι έχουν ήδη περάσει τα Χριστουγεννα. Εποχές Μαραντόνα αρχίζουν και χουζουρεύουν στην πόλη της Φάτα Μοργκάνα. Εκμυστήρευση: ο ποδοσφαιριστής που γουστάρω να βλέπω αυτόν τον καιρό περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. (Κι όχι δεν είμαι η Πάρις Χίλτον, και ναι εννοώ να τον βλέπω να αγωνίζεται).
Αντρέ Βίλα Μπόας. Προπονητής της Πόρτο. Πρώην βοηθός του Μουρίνιο. Ετών 33. Στα μισά του πρωταθλήματος η Πόρτο 8 βαθμούς μπροστά κι αήττητη. Η Πόρτο παίζει όμορφο ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιριστές που μέχρι πέρυσι θύμιζαν άγαρμπους υπερήρωες του Χόλυγουντ δείχνουν σημάδια απίστευτης ποδοσφαιρικής βελτίωσης. Μέχρι που τους λες ελκυστικούς (βλέπε Χούλκ). Στο Γιουρόπα συνεχίζει κι αντιμετωπίζει τη Σεβίλλη. Απόδοση κατάκτησης 8,50. Είναι σίγουρα λιγότερο απίθανο από όσα έχει καταφέρει μέχρι τώρα ο τριαντατριάχρονος (ο πόσο;;;;;;) που κάθεται στον πάγκο των δράκων.
Έτσι αισιόδοξα λοιπόν, το λατρεμένο σας πρόβατο λέει να κάνει μια αναφορά σε τρία-τέσσερα πρόσωπα που ξεχώρισε τη σεζόν που είναι στη μέση της και ξεκίνησε το Σεπτέμβρη. Σε μια εποχή μάλιστα που η πιο ενδιαφέρουσα είδηση παγκοσμίως είναι η -πριν από λίγο- λύση της συνεργασίας του Παναθηναϊκού με τον τρισμέγιστο Κώστα Αντωνίου...
Γκάρεθ Μπέιλ. Τότεναμ. Αριστερό μπακ-χαφ-εξτρεμ. Αν είχε και πιο μπροστά θα ήταν κι απ' αυτό. Ρομπέρτο Κάρλος, σε έχει ήδη νικήσει. Είναι Ουαλός για αυτό και δεν κρατάω επιφύλαξη. Αν ήταν Άγγλος θα περίμενα να τον δω ως τα τριάντα του. Να 'χε ξεφύγει από αλκοόλ, γκόμενες, γκόμενους, drugs, βασίλισσες, κυνήγι φασιανού.
Νενέ. Όλο το καλοκαίρι συζητιόταν για τον Ολυμπιακό. Ως δεύτερη επιλογή. Τελικά τα τσακάλια του λιμανιού κατόρθωσαν κι έκλεισαν την πρώτη τους επιλογή: τον Ριέρα. Ο Νενέ έχει πάρει την Παρί απ' το χεράκι και την πάει, μετά δυο ζωές, προς τον τίτλο. Τα γκολ του ποιήματα μεγάλων Γάλλων "καταραμένων". Σε παίρνουν παπαδοπαίδι και σε στέλνουν στο διάολο.
Καβάνι. Στο Παλέρμο ξεχώριζε αλλά... ήταν στο Παλέρμο. Στο χωριό κι εγώ είμαι πρώτος. Κάθε Τσουκαλαδιώτισσα με γουστάρει για άντρα της. Το θέμα είναι στην πόλη τι γίνεται. Το καλοκαίρι, στο Μουντιάλ με την Ουρουγουάη ξεχώριζε αλλά πάντα στη σκιά των Φορλάν-Σουάρες. Ήθελε να τους ξεπεράσει και πνίγηκε στις ατομικές προσπάθειες. Απ' τον Αύγουστο είναι στη Νάπολι. Τα γκολ του μπαίνουν σταθερά στο τοπ 5 κάθε εβδομάδας τους τελευταίους τρεις μήνες. Το Σαν Πάολο γεμίζει για τον χαζέψει. Το μακρύ του μαλλί-σήμα κατατεθέν έτοιμο να αφήσει ιστορία στο νότο της Ιταλίας. Η Νάπολι σε απόσταση βολής απ' την κορυφή κι έχουν ήδη περάσει τα Χριστουγεννα. Εποχές Μαραντόνα αρχίζουν και χουζουρεύουν στην πόλη της Φάτα Μοργκάνα. Εκμυστήρευση: ο ποδοσφαιριστής που γουστάρω να βλέπω αυτόν τον καιρό περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. (Κι όχι δεν είμαι η Πάρις Χίλτον, και ναι εννοώ να τον βλέπω να αγωνίζεται).
Αντρέ Βίλα Μπόας. Προπονητής της Πόρτο. Πρώην βοηθός του Μουρίνιο. Ετών 33. Στα μισά του πρωταθλήματος η Πόρτο 8 βαθμούς μπροστά κι αήττητη. Η Πόρτο παίζει όμορφο ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιριστές που μέχρι πέρυσι θύμιζαν άγαρμπους υπερήρωες του Χόλυγουντ δείχνουν σημάδια απίστευτης ποδοσφαιρικής βελτίωσης. Μέχρι που τους λες ελκυστικούς (βλέπε Χούλκ). Στο Γιουρόπα συνεχίζει κι αντιμετωπίζει τη Σεβίλλη. Απόδοση κατάκτησης 8,50. Είναι σίγουρα λιγότερο απίθανο από όσα έχει καταφέρει μέχρι τώρα ο τριαντατριάχρονος (ο πόσο;;;;;;) που κάθεται στον πάγκο των δράκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου