Ο καιρός που η Ιταλίδα μάνα στις ταινίες του Βισκόντι πέθαινε 20 φορές για το παιδί της έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δε λέω, και σήμερα αγαπάν το καμάρι τους, και σήμερα θα έκαναν τα πάντα γι' αυτό αλλά όταν την έχει πάρει στο τηλέφωνο η Ντέμι και μιλάνε για το καινούριο τούρκικο σίριαλ, ας βγάλει το σκασμό κι ας πάθει και μια δύωρη αλαλία το μπάσταρδο, δεν έγινε και τίποτα. Ανάλογα ισχύουν και για τον πατέρα. Είναι η κεφαλή της οικογένειας, ο γιος στον ώμο του να στηριχτεί, η κόρη με τα νάζια της να τον κάνει λιώμα αλλά μην τα κάνουμε όλα ίσιωμα. Όταν παίζει η Παοκάρα σκασμός και στο βαρέλι. Με το καπάκι κλεισμένο. Το κωλόπαιδο που θέλει και προσοχή. Όλα αυτά βέβαια με το κάδρο να λούζεται στη χρυσόσκονη του τακτ. Ας πούμε τα κάνεις όταν ο άλλος δεν είναι μπροστά. Γιατί όταν είναι εκεί ξεκινάει ο μαραθώνιος του ποιος είναι πιο αφοσιωμένος γονέας. Αν καμιά φορά σου ξεφύγει ο πραγματικός σου εαυτός τότε την έβαψες.
Όπως ο κύριος του βίντεο ας πούμε. Βλέπει τον όμορφο αγώνα μπέιζμπολ και χαίρεται αγκαλιά με την κορούλα του. Ώσπου η πόρνη η μπάλα διαλέγει αυτόν για το στιγμιαίο φλερτ της. Και τον πλησιάζει σε απόσταση ενός μέτρου. Τι να κάνει; Τι μπορεί να κάνει; Ο άνθρωπος ακόμη ζώο είναι. Όσο πολιτισμό κι αν βάλουμε ενδοφλέβια, τα ένστικτα θα είναι αυτά που θα κυριαρχούν. Τις παρορμήσεις μας θα προσκυνάμε. Σηκώνεται και τεντώνεται να πιάσει το μπαλάκι. Και η μικρή που κάθεται αγκαλιά του εξφενδονίζεται δυο σειρές πιο μπροστά. Σαν να μη συνέβη τίποτα την πιάνει και τη μαζεύει πίσω απ' το μπούτι, όπως ο χασάπης το φρεσκοσφαγμένο κατσίκι. Κι όλα όμορφα κι ωραία! Όλα; ΟΧΙΙΙΙ.... Η σύζυγος είναι δίπλα. Και το βλέμμα της στο τέλος του βίντεο είναι του τύπου "να εύχεσαι να αργήσει να λήξει ο αγώνας, γιατί όταν γυρίσουμε σπίτι δεν έχεις άλλη ζωή!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου