Σκέψου να είσαι στο έδαφος, να σφαδάζεις, να έχεις τραυματιστεί σοβαρά και να περιμένεις τους γιατρούς της ομάδας σου να έρθουν να σε ανακουφίσουν, να προλάβουν τα χειρότερα. Σκέψου να είσαι ο γιατρός, να έχεις πάρει το βαλιτσάκι σου και να τρέχεις προς τον τραυματισμένο ποδοσφαιριστή. Όλο το γήπεδο, όλοι οι θεατές της τηλεόρασης προσέχουν εσένα. Για λίγα δευτερόλεπτα είσαι ο πρωταγωνιστής. Η γυναίκα σου πατάει το REC στο σπίτι και καταγράφει τη στιγμή που ο άντρας της την κάνει περήφανη...
Και σκέψου τώρα να είσαι ο τερματοφύλακας της Κρίλια Σοβέτοβ, Γιουρτσένκο και να είσαι εσύ ο τραυματίας. Όχι τίποτα σοβαρό αλλά να, πονάς ρε παιδί μου. Και βλέπεις το καμάρι της ομάδας σου, τον επιστήμονα, τον γιατρό να έρχεται με το βοηθό του φουριόζος-φουριόζος προς τα εσένα. Και ξαφνικά ανοίγει η τσάντα του και το γήπεδο γεμίζει παγάκια, παγάκια, παγάκια, γάζες, χανζαπλάστ, ψυκτικά, αλοιφές, παγάκια κι ό,τι άλλο βρισκόταν εκεί μέσα. Τι κάνεις; Συνεχίζεις να σφαδάζεις; Μπα, σε πιάνουν τα γέλια λέω εγώ. Και του λες να τα μαζέψει και να την κάνει μακριά από 'σένα μη φανεί ότι τον γνωρίζεις κιόλας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου