Δεν είναι όλοι πλασμένοι για τα ιδιαίτερα. Δεν έχουν όλοι την μπογιά που ξεβάφει το ανθρώπινο και αφήνει ανεξίτηλο και έντονα φωτισμένο το Θείο. Δεν μπορούν όλοι να απαλαγγίζουν χώματα και να τα κάνουν πολιτισμούς. Οι λίγοι τέτοιοι πρωτοχορεύουν στον κυκλωτικό χορό της ανθρωπότητας. Αυτοί τραβάν την ιστορία προς το δρόμο της, προς το μέλλον. Τα έγραφα και πριν καιρό για έναν άλλο ξεχωριστό στο fridge (εδώ).
Σήμερα ωστόσο κάνω στην άκρη και αφήνω τον Δημήτρη Διαμαντίδη να περάσει. Κάνω στην άκρη και βγάζω με σεβασμό το καπέλο σε έναν απ' τους τελευταίους μεγάλους του ελληνικού αθλητισμού. Τα δυο του τρίποντα μέσα στα τελευταία 11 δευτερόλεπτα, ο τρόπος που τα έβαλε, τα 7 του συνολικά στο ματς απ' τους 24 πόντους του, τα άπυρα χέρια του όταν η μπάλα ζεματούσε, απλά το πιστοποιούν. Κι εγώ απλά το αναφέρω. Γιατί έτσι έκαναν οι ραψωδοί: έβρισκαν θέση στην αίθουσα της ιστορίας για να κάτσουν οι ξεχωριστοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου