ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ...

Τα βήματα της Μεγάλης Βδομάδας είναι σαν του δολοφόνου πίσω σου πάνω στην παχιά μοκέτα: σχεδόν άηχα! Οι μέρες της μπαίνουν, βγαίνουν και το καταλαβαίνεις απλά από ξεφυλλισμένα ημερολόγια. Η φωνακλάδικη χαρά κάθεται στο παγκάκι στην άκρη του δρόμου και σέβεται τον σιωπηλό πόνο της οδοιπόρου μπροστά της! Δεν έχει τίποτα το μεγαλόσχημο ετούτο το εφταήμερο. Ισοϋψή αισθήματα μας συστήνονται και κάθονται πλάι-πλάι για να βεβαιωθούμε για την α-λήθεια τους. Ένα το μήνυμα των ημερών: να μην ξεχνάμε! Να διατηρούμε ισχυρή τη μνήμη μας. Να θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ ότι κάποιος ήρθε και μιλούσε για αγάπη και εμείς, στις χειρότερες στιγμές της φυλής μας, τον συλλάβαμε, τον βασανίσαμε, τον σταυρώσαμε. Απλά αυτό: Εκείνος αγάπη-Εμείς μίσος. Ίσως όλο ετούτο μας σπρώξει προς μια συγνώμη. Μία στη ζωή μας. Όλο και κάποιος θα 'ναι κοντά για να του την πούμε!