ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ;

-Να πας στο διάολο ρε! Ουστ!

"Ώχου μωρέ! Άλλες ερωτήσεις δεν έχεις; Κάτι καλύτερο; Κάτι με περισσότερο νόημα; Ένα ερωτηματικό που να πάρει τη σκέψη μου και να την κάνει εσώρουχο που πλένεται μόνο του σε υψηλές στροφές στο πλυντήριο; Που να την χτυπήσει από όλες τις πλευρές της, να την πονέσει, να της βγάλει κάθε λέξη που έκρυβε καλά στις εσώτερες ίνες της; Όχι; Επιμένεις ξεροκέφαλο κορίτσι; Πήρες ήδη θέση στην πολυθρόνα απέναντι, σαν εγγονός που με λαχτάρα προσμένει τον παππού να ανοίξει το στόμα και να ξεχυθούν δράκοι και φωτιές και βασιλιάδες και πικάντικες κουβέντες απαγορευμένες από τους ανέραστους γονείς; Νομίζεις ότι απ’ τη στιγμή που το «κοράκι» σφυρίζει τη λήξη του σαρανταπεντάλεπτου, αυτοί οι εικοσιδύο κάνουν τρομερά πράγματα στα εσώτερα των γηπέδων; Ότι δεν ακούν απλά οδηγίες για κατατρόπωση ή αναχαίτιση του αντιπάλου, ότι δεν γκρινιάζουν για πάσες που δεν ήρθαν, για ντρίπλες που δεν κόπηκαν, για γκολ που χάθηκαν, ότι δεν αλλάζουν μουσκεμένες φανέλες και κάλτσες, δεν ισιώνουν πάλι τα μπερδεμένα τους μαλλιά; Τι περιμένεις δηλαδή να γίνεται εκεί μέσα που να αξίζει να ειπωθεί από έναν παραμυθά και να ακουστεί από μια φαντασιομανή;

-Πολλά! Ξεκίνα λέγε λοιπόν.

Ε, ρε παιδί μου, δεν το γλιτώνω με τίποτα; Αφού το θες, αφού είσαι έτσι, αφού νομίζεις μπορείς να αντέξεις κάτσε κι άκου τι έμαθα πως έγινε σε έναν αγώνα πριν χρόνια. Μισό λεπτό  μόνο να ανοίξω εκείνο το πολυκαιρισμένο μπουκάλι κονιάκ. Θα το χρειαστώ δεκανίκι στην πορεία.

Σε έναν τόπο που άλλοι λεν ήταν το Γουέμπλεϋ στην Αγγλία, άλλοι το Μαρακανά στη Βραζιλία κι άλλοι το Μπομπονέρα στην Αργεντινή, σε ένα γήπεδο χτισμένο ίσως στην Ατλαντίδα πριν να βυθιστεί, στη Σαμπάλα πριν γίνει αόρατη, στην Κθούλου πριν πέσουν τα πρώτα χιόνια, το ημίχρονο έληξε 6-6. Ο Διάβολος, είπαν, έκανε το κομμάτι του. Τα δυο εξάρια από μόνα τους ήταν το τρέιλερ, η φωτογραφία ενός άλμπουμ που όλοι (οι ανόητοι) περίμεναν να ανοίξει στο δεύτερο ημίχρονο. Κάποιοι έβγαλαν τα κομποσκοίνια τους κι άλλοι, περισσότερο θρήσκοι, ήπιαν απ’ τον αγιασμό που πάντα κουβαλούσαν στην τσέπη τους. Ενδόμυχα οι περισσότεροι πίστευαν στη θεία παρουσία της επανάληψης, στην αποτροπή της εμφάνισης του τρίτου εξαριού, της απτής απόδειξης του Κακού στον τόπο και στον χρόνο. Στον ορισμένο τόπο και τον ορισμένο χρόνο, σε αυτόν που βρίσκονταν όλοι τους παρόντες. Μα ο Κύριος αλλού ετύρβαζε εκείνο το απόγευμα. Άφησε όλα τα αρνιά του έρμαια μιας καλοακονισμένης τρίαινας και μιας γλώσσας διχαλωτής, μιας ομιλίας μπάσας και μιας ανάσας που μύριζε σπλάχνα της γης και ορυκτά και λάβα...."

Μια ιστορία με το Διάβολο έχει το σημερινό μου κείμενο στο Fridge.gr. Paul Breitner και Antonio Cabrini οι πρωταγωνιστές της και ο εγκλεισμός μου στο ίδρυμα όλο και πλησιάζει!!! Αν θες να διαβάσεις την ιστορία μπες

ΕΔΩ!!!