"Εντάξει, ξεκινάω με
εμπάθεια αλλά ως φίλαθλος του Παναθηναϊκού πόνεσα κατ’ επανάληψιν απ’ το
φιλότιμο (αλλά μόνον αυτό) Γιόσου Σαριέγκι. Το αγόρι απ’ τη Βασκονία ήρθε στους
πράσινους το 2007 κι έμεινε ως το 2012 κάνοντας 99 συμμετοχές. Γι’ αυτόν ίσχυε
το ρητό με το παλιό κρασί απ’ την ανάποδη: ήταν σαν το παλιό ξινό κρασί, κάθε
χρόνο και χειρότερος. Έτρεχε, έπεφτε, μάρκαρε με χέρια, με πόδια, με το κεφάλι
αλλά στο τέλος την πατάτα του την έκανε. Συνήθως μάλιστα και δύο και τρεις και
τέσσερις φορές ανά αγώνα. Δεν έκοβε ακόμη κι αν ήξερε ότι τον περίμενε καρέ του
άσου, δεν πάσαρε παρά μόνο σε αλλόχρωμης φανέλας ποδοσφαιριστές, δεν πηδούσε
ούτε καν μονόφυλλη εφημερίδα.
Κι όσο για την εμφάνισή
του; Ποιος είδε το Γκόλουμ και δεν το ερωτεύτηκε! Μύτη που συναγωνιζόταν μόνον
αυτή του Δημήτρη Παπαδόπουλου. Ματιά βοοειδούς με προχωρημένη τη νόσο του
Κρόιτσφελντ-Γιάκομπ, ανάλογη του συμπαίχτη του Λουκά Βύντρα.
Μαλλί-χωρίστρα-πιστολάκι παλικαριού-οικοδόμου ελληνικής ταινίας της δεκαετίας
του εξήντα. Κορμοστασιά… ε, από κορμοστασιά έσκιζε: λεβέντικη, κατευθείαν απ’
τις γειτονιές του Μπιλμπάο!
Γιατί γράφω μέσα σε
παρένθεση εκείνο το «ίσως»; Ε, γιατί με όσους βλέπουμε φέτος στον Παναθηναϊκό
να καλύπτουν τη θέση του Σαριέγκι, πολλοί φίλαθλοι αμνήμονες (το ξέρουμε, η
μνήμη έχει κοντά ποδάρια, που έλεγε κι ο Χαρίλαος) κοιτάνε τον ουρανό και
αφήνουν ένα «Πού είσαι ρε Γιόσου, γαμώ τον Αλαφούζο μου»… Επίσης, όσο ο Βύντρα
έχει υπάρξει ποδοσφαιριστής –και συνεχίζει να το κάνει- τόσο θα υπάρχουν οι αμφιβολίες
για τον αν ακόμη κι Γιάννης ο εκ γενετής παράλυτος, είναι καλύτερος
ποδοσφαιριστής απ’ αυτόν."
Με τον τεράστιο Γιόσου Σαριέγκι καταπιάνεται το άρθρο μου σήμερα στο Fridge.gr. Η αποχώρησή του απ' την ενεργό δράση δεν μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο. Αν θες να διαβάσεις ολόκληρο το άρθρο μπες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου