ΜΑΖΕΥΤΕ ΤΟΝ ΑΛΑΦΟΥΖΟ!!! ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΤΕ;

Πάρε έναν μαλάκα!

Ζούμε στη χώρα της παράκρουσης, σε χρόνια παράκρουσης. Ο Παναθηναϊκός είναι παράδειγμα χαρακτηριστικό. Όχι ο αγωνιστικός, αυτός δεν έχει καμιά σχιζοφρένεια, καμιά τρέλα, καμιά διπροσωπία. Αυτός είναι άθλιος και πάει όλο και βαθύτερα στο βούρκο που του φτιαξε η διοικητική και προπονητική κακοδιαχείριση της τελευταίας (τουλάχιστον) τριετίας! Μιλάω για τον διοικητικό Παναθηναϊκό.

Εκεί ξεκινάς να ασχολείσαι ήρεμος, με τα μυαλά σου στη σωστή τους θέση, με τα χέρια σου μακριά απ' το τρέμουλο της πάρκινσον, τις φλέβες σε κανονική ροή και δυο ώρες αργότερα, όταν θα έχεις διαβάσει, μάθει ακούσει τα πεπραγμένα ενός κοντού κωλο-μαλάκα (συγνώμη για τον τρόπο μου και τα λόγια μου αλλά δεν κάνω δημοσιογραφία εδώ, σκέψεις και αισθήματα δημοσιοποιώ) είσαι είτε έτοιμος για το ίδρυμα, είτε έτοιμος για τον πρώτο σου φόνο.

Ένας τύπος που διέλυσε έναν απ' τους καλύτερους και κορυφαίους ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας σε μια νύχτα με ύφος Ναπολέοντα (Μελωδία), προσπαθεί να κάνει το ίδιο σε έναν απ' τους κορυφαίους ποδοσφαιρικούς συλλόγους μέσα σε ένα εξάμηνο. Αυτοαναγορευόμενος Πρόεδρος δίχως να έχει βάλει στην ομάδα ένα τσακιστό ευρώ, γκρινιάζει διαρκώς σαν γριά πουτάνα σε κάθε στραβό αποτέλεσμα ρίχνοντας τις ευθύνες ΠΑΝΤΑ στη διαιτησία. Δεν είναι καινούρια αντίδραση αυτή στις διοικήσεις των πρασίνων, είναι πρωτόγνωρο το μέγεθος της εθελοτυφλίας ωστόσο. Αδιαφορώντας για έναν τέτοιο τύπο συμπεριφοράς που παραπέμπει σε ομάδες που ανήκουν στο δεύτερο ράφι του ποδοσφαίρου, προσπαθεί να φέρει στο ύψος του (το ελάχιστο) ολόκληρη την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια της ομάδας. Δεν αρκείται σε αυτό όμως και τα ηλίθια τουιταρίσματά του.

Πάρε κι έναν κώλο!

Όπως έκανε και στον Μελωδία με τον Ιωάννου, τον Θωμαΐδη, τον Παπαμιχάλη κι ένα σωρό άλλους, έτσι και στον Παναθηναϊκό κάθε βαρύ συμβόλαιο, κάθε ποδοσφαιριστή με άποψη, καθέναν που η παρουσία του κάνει γκελ στον κόσμο, καθέναν που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την όποια μαλακία του (όπως την εμμονή του με τον άθλιο Φερέιρα) τον καρατομεί σαν Ροβεσπιέρος στην κεντρική πλατεία. Ο Καραγκούνης δεν είχε συμβόλαιο αλλά είχε όνομα και μια του κουβέντα αρκούσε για να πάρει ο διάολος και το πορτογαλικό τσιράκι του και τον ίδιο. Ο Κατσουράνης είχε και μεγάλο συμβόλαιο και και μεγάλη γλώσσα. Μια κόκκινη κάρτα στάθηκε η αφορμή κι οι πράσινοι έμειναν στην πιο δύσκολη χρονιά της σύγχρονης ιστορίας τους χωρίς ηγέτη. 

Ποιος θα ακολουθούσε ήταν θέμα χρόνου να βγει στην επιφάνεια. Τι ψάχναμε; Έναν Γενάρη να πλησιάζει και άλλη μια κακή εμφάνιση. Και τα δύο έφτασαν μαζί. Η Βέροια στάθηκε αρωγός στις προσπάθειες του κοντού. Βύντρα, Σπυρόπουλος και Χριστοδουλόπουλος παίρνουν σειρά. Κι αν ο τελευταίος δε θα λείψει σε κανέναν οι άλλοι δύο και ιδίως ο Βύντρα είναι ότι πιο κοντινό σε σημαία αυτή τη στιγμή για την ομάδα. Είναι ο πιο παλιός της ομάδας, είναι ο μόνος που μπορεί να σηκωθεί όρθιος μέσα στα αποδυτήρια χωρίς να ζητήσει άδεια, είναι αυτός που πέρασε από σαράντα κύματα αμφισβήτησης και όμως με τη δουλειά του κέρδισε ακόμη και την πράσινη εξέδρα. Δεν είναι μεγάλος ποδοσφαιριστής, τον έχω κοροϊδέψει χιλιάδες φορές αλλά είναι φιλότιμος, είναι ο ορισμός της τετριμμένης ένοιας "τα δίνει όλα για την ομάδα". Και θα τον φάει ποιος; Αυτός που δε δίνει τίποτα για την ομάδα, που δεν έδωσε και δε θα δώσει!

Στις κρίσιμες στιγμές μιας χώρας, μιας κοινωνίας, μιας ομάδας απαιτείται η ύπαρξη (αν όχι η προΰπαρξη, η εκ των περιστάσεων ανάδειξη) μεγάλων ανδρών και γυναικών που θα την πάρουν απ' το χέρι, που θα μπουν μπροστά και θα της δώσουν οξυγόνο για όσο θα χρειαστεί ώσπου να μπορέσει με ίδιες δυνάμεις να σηκωθεί, να περπατήσει, να ζήσει ξανά. Για κακή τύχη της ιστορίας, πολλές φορές μπροστά βγαίνουν ανθρωπάρια που με ένα ξεγέλασμα αναλαμβάνουν να οδηγήσουν αυτοί το καράβι στο απάνεμο λιμάνι. Και το ρίχνουν αλάθευτα στις ξέρες, στα βράχια, το βυθίζουν αύτανδρο... Ο Αλαφούζος είναι ένα τέτοιο επικίνδυνο νεαντερντάλιο κατακάθι. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τύχη όσο αυτό το πράμα κρατάει τις τύχες του. Λυπάμαι αλλά δεν έχει κανένα αύριο...