Για τον Σπανούλη είχα γράψει το κείμενό μου τη μέρα που μετακόμισε απ' το τριφύλλι στον Πειραιά (ΕΔΩ) αποθεώνοντάς τον και εξηγώντας γιατί είναι η πιο σημαντική κίνηση στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού. Χτες ήρθε μια ακόμη επιβεβαίωση. Ο Kill Bill τελείωσε το ημίχρονο με μηδέν πόντους. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν ακόμη και ψίθυροι του τύπου "για τέτοια ματς σε πήραμε Σπανούλη, πού είσαι"; Ο Βασίλης επέστρεψε κι έκανε το δεύτερο ημίχρονο δικό του. Το πήρε αγκαλιά και δεν το έδωσε σε κανέναν. Βλέμμα και κινήσεις όχι ενός απ' τους καλύτερους στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Βλέμμα και κινήσεις το καλύτερου!! Κι αυτά τα τρίποντα! Ποιο να πάρεις και ποιο να αφήσεις; Δε θα 'θελα με τίποτα να ήμουν μπασκετμπολίστας, προπονητής, φίλαθλος της Ρεάλ όταν ο Bill σηκωνόταν και σούταρε.
Η εικόνα του ίδιου, του (εξαιρετικού, συμπαθητικού, ήσυχου) προπονητή Μπαρτζώκα στον παγκο και γενικά της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού (αυτή τη στιγμή) είναι η εικόνα της υγείας που τόσο λείπει απ' τον ελληνικό αθλητισμό. Είναι η εικόνα που σάπισε το Σάββατο με τον τελικό του ποδοσφαίρου, που βρώμισε με την αλητεία και την υπανάπτυκτη συμπεριφορά των Χολέμπας και Μανιάτη. Μπράβο στον Ολυμπιακό. Όντας Παναθηναϊκός, είναι η πρώτη φορά που υποστήριξα και χάρηκα με ένα τόσο τεράστιο τρόπαιο του αντιπάλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου