ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Είπα να περάσουν μερικές μέρες, να καταλαγιάσουν τα νεύρα μου, και μετά να ξαναμιλήσω για το θέμα βία στα ελληνικά γήπεδα... βέβαια μεσοβδόμαδα είχαμε το έπος της Καβάλας, οπότε σκέφθηκα πως αν είναι κάθε φορά να περιμένω λίγο καιρό για να ηρεμήσω, δεν πρόκειται να γράψω ποτέ, τίποτα... γιατί αυτοί εκεί έξω δεν έχουν σταματημό...

Στην Ελλάδα δεν μας αρέσει το ποδόσφαιρο... προσέξτε, έχω ήδη σβήσει την λέξη αγαπάμε μπροστά από το συγκεκριμένο ουσιαστικό... δεν μας αρέσει το ποδόσφαιρο και φυσικά (το έχω πει πολλάκις), δεν ξέρουμε ποδόσφαιρο... ξέρουμε μόνο όσα λένε συγκεκριμένες εφημερίδες που με τη σειρά τους (στην πλειοψηφία) ξέρουν όσα τους λένε οι φίλοι τους παίκτες, οι φίλοι τους προπονητές, οι φίλοι τους πρόεδροι...
Στην Ελλάδα (όπως και σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας) γουστάρουμε τη μαγκιά... το να πουλήσουμε μαγκιά και το να μη δεχτούμε μαγκιά από κανέναν άλλον... κι επειδή στο ποδόσφαιρο, η μαγκιά πουλιέται στον αγωνιστικό χώρο, οι φίλαθλοι (οι έλληνες κυρίως) ανακάλυψαν πως δεν μπορούν απλά να κάνουνε καζούρα στο φίλο τους τη Δευτέρα το πρωί αλλά να το πάνε λιγάκι παραπέρα... να συμμετάσχουν κι αυτοί βρε παιδί μου... Έτσι, από τις αρχές της δεκαετίας του '90, μπήκανε στη ζωή μας τα συνθήματα που περιελάμβαναν μάνες, πατέρες, γεννετήσιες πράξεις και άλλα χαρούμενα... κάποιοι άρχισαν να βάζουν στο στόμα τους και τους νεκρούς... δεν παραξενεύτηκα... τα μαθηματικά είναι ένας καλός τρόπος να καταλάβεις την αλληλουχία κάποιων γεγονότων...
Και αφού το δεχθήκαμε ήσυχα και αυτό (με τον τότε προπονητή Γιάννη Ιωαννίδη να ευλογάει τα καλόπαιδα λέγοντας πως το γήπεδο δεν είναι εκκλησία -λές και δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση-) μπήκε στη ζωή μας η βία... εντός των γηπέδων... ξύλο, βεγγαλικά, άνθρωποι να μένουν χωρίς μάτι, άνθρωποι να μένουν ανάπηροι, άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους... κάποιοι μίλησαν για επιστήμονες και πως οι δικοί τους οπαδοί δεν κάνουν τέτοια, άλλοι είπαν για το κράτος και την αδιαφορία της αστυνομίας (ενώ οι ίδιοι δεν είχαν ιδέα οι αθώοι), το κράτος φυσικά και ήθελε (θέλει) τα γήπεδα ως πεδίο εκτόνωσης της κοινωνικής οργής... όλοι είχαν το άλλοθι τους...
Και φτάσαμε στο 2000 (που λέει και ένα άσμα)... η βία πια μεταφέρθηκε εκτός των γηπέδων... μαγαζιά καίγονται, βιτρίνες καταστρέφονται, πόλεις ολόκληρες γίνονται πεδία μαχών και η καραμέλα ήταν οι ίδιοι για όλους... να δούμε τι θα γίνει αν υπάρξει νεκρός... ε, υπήρξε, και; χέστηκε η φοράδα στο χωράφι... δεν έφταιγε κανείς... ήταν στον δρόμο, δεν μπορούμε να ελέγχουμε και εκεί (ενώ ελέγχουν παντού έτσι;)... η αστυνομία... μπλα μπλα μπλα, το κράτος μπλα μπλα μπλα...
τώρα περιμένουμε τον επόμενο νεκρό... η νέα δεκαετία μας υποδέχεται με μολότωφ, γκαζάκια, εμπρησμούς... κι εις ανώτερα... σε λίγα χρόνια όπλα, χειροβομβίδες, ναπάλμ... ότι προαιρείσθαι...
Τα γήπεδα έχουν γίνει φορείς του πιο άσχημου προσώπου της κοινωνίας μας... και δεν μιλαω για τα ναρκωτικά ή τη βία αυτή καθαυτή... μιλάω για την ανανδρεία (ξέρεις, οι πολλοί δέρνουμε τον έναν, και αυτό είναι ΜΑΓΚΙΑ), η πρόκληση πίσω από τ χωρίς ταυτότητα πλήθος, την προβατοποίηση... το καλύτερο σχολείο για την υπόλοιπη ζωή μας είναι η κερκίδα... εκεί, έχει μείνει πια μια γενιά, χωρίς κανένα όραμα, χωρίς κανένα σκοπό και με μόνη έγνοια (και με πανό που έχουν αναρτήση) η επόμενη κυριακή, το επόμενο παιχνίδι... λυπάμαι Πορτοκάλογλου... τα παιδιά στην κερκίδα δεν υπόσχονται καμία ελπίδα πια...

Φυσικά αν γράφω τόσα για τα πιόνια της όλης ιστορίας, πρέπει να αφιερώσω ένα κεφάλαιο ακόμα για το αίμα (ναι, αίμα) που έχουν στα χέρια τους πρόεδροι, παράγοντες, δημοσιογράφοι... φυσικά και θα το κάνω σε λίγο καιρό, να πούμε και μερικά ονόματα έτσι για να γίνουμε λίγο πιο επικίνδυνοι... ξεκίνησα από τους φιλάθλους γιατί είμαι ελάχιστα πιο κοντά τους από ότι με τους παραπάνω...

Στα στοιχημαστικά έχω μια φιλόδοξη εξάδα (ζητούμενα 4άδες, 5άδες, εξάδα) με Τζένοα Διπλό, Ριντ Διπλό, Βαγιαδολίδ Διπλό, Λάρισα-Παοκ Χι, Βιγιαρεάλ και Γαλατάσαράι Άσους...