Πάει κι αυτό. Ο Παναθηναϊκός σήκωσε και την δεύτερη εγχώρια κούπα (την ελαφριά) και θα κάνει διακοπές ωραίος και άνετος (τρόπος του λέγειν μιας και αυτή η ομάδα είναι σαν τους τύπους που μπορούν να τσακωθούν σε ένα άδειο δωμάτιο). Ο Άρης μπαίνει στα Play offs μ ε την ψυχολογία στα πατώματα και ας μου επιτραπεί η ριψοκίνδυνη πρόβλεψη πως αν στραβώσει και το πρώτο εντός έδρας παιχνίδι, θα παίξει τον ρόλο κομπάρσου στα υπόλοιπα(και είναι πολύ επικίνδυνο αυτό για την ηρεμία της ομάδας, όταν έχεις μπροστά σου δύο παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ).
Ποια όμως ήταν τα σημεία κλειδιά του σαββατιάτικου αγώνα;
1) Γιατί ο Παναθηναϊκός κερδισε τον Άρη;
Η πιο φυσιολογική ερώτηση δεν μπορεί να έχει μια απλή απάντηση. Αν πιάσουμε μοναχά το συγκεκριμένο παιχνίδι μπορούμε να μιλήσουμε για δύο ισοδύναμες ομάδες που πρόσεξαν πρώτα τα νώτα τους και μετά την επιθετική τους ανάπτυξη. Ένα γκολ θα έκρινε το παιχνίδι και έτυχε να το βάλει ο Παναθηναϊκός. Είναι αυτή η αλήθεια; Ξεκομμένη από τις αλήθειες της υπόλοιπης χρονιάς, όχι. Σε ένα τέτοιο τύπου παιχνίδι (περιμένουμε το λάθος του αντιπάλου), ο Παναθηναϊκός πάντα έχει το πλεονέκτημα γιατί έχει περισσότερους και ποιοτικότερους παίκτες για να απειλήσει. Εξαφανίστηκε ο Σισέ; Στην αμέσως επόμενη γραμμή κεροφυλακτούσαν οι Λέτο, Νίνης, Σαλπιγγίδης. Ο Κατσουράνης, ακόμα και ο Βύντρα σκοράρει φέτος. Στον πάγκο ήταν ο Χριστοδουλόπουλος και ο Καραγκούνης. Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε κάτι παραπάνω από αυτά που έκανε στο πρωτάθλημα (μάλιστα έκανε λιγότερα). Έριξε στο κέντρο τα δυνατά του χαρτιά (Σιμάο, Σίλβα) και ανακόπτωντας όλες τις επιθέσεις του Άρη απλά περίμενε κάποιον από τους μεσοεπιθετικούς του παίκτες να φανερώσει την ποιότητα του. Έτσι κι έγινε. Τα χρήματα, ο μερικώς ορθολογιστικός τρόπος που ξοδεύτηκαν και το δέσιμο της ομάδας από ένα σημείο της χρονιάς και μετά, ήταν αυτά που οδήγησαν στη νίκη του Παναθηναϊκού επί του Άρη στον τελικό του Σαββάτου.
2) Γιατί έχασε ο Άρης από τον Παναθηναϊκό;
Μπορούμε να ξαναγράψουμε την παραπάνω παράγραφο αλλά με το χέρι του Αρειανού. Θα ήταν όμως σωστό αυτό; Όχι. Κι εξηγούμε. Αν για τον Παναθηναϊκό το παιχνίδι έπρεπε να είναι μια συνέχεια των εμφανίσεων που έκανε στο πρωτάθλημα, για τον Άρη έπρεπε να είναι ακριβώς το αντίθετο: Ένα Do or Die παιχνίδι όπως λένε και οι Αμερικάνοι. Αυτό όμως δεν το πέρασε κανένας στους παίκτες. Καλά τα λόγια και οι εκδηλώσεις των οπαδών, όμως η τελική προσέγγιση (και σε αυτό έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης ο Κούπερ) ήταν: Έχουμε ένα συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό μας, το ακολουθάμε μέχρι τελευταίας ρανίδος και βλέπουμε. Τι έλεγε το πλάνο; Αποκλεισμός του Σισέ με την συνεργασία αμυντικών χαφ και κεντρικών αμυντικών (πέτυχε απόλυτα), ανάπτυξη από τις πλευρές (δυστυχώς μέτρηση η κακή μέρα του Κάλβο) και έλεγχο της μεσαίας γραμμής. Το ξόδεμα όμως του Πρίττα και του Ναφτί για την κάλυψη του Σισέ, έδωσε αρκετά μέτρα στους μεσοεπιθετικούς του Παναθηναϊκού, που όσο περνούσε ο χρόνος γινόντουσαν περισσότερα (και από ένα τέτοιο κενό μπήκε το γκολ). Η έλλειψη της do or die νοοτροπίας μεταφράστηκε σε ατολμία όταν παρήλθε το πρώτο δεκάλεπτο που ο Άρης έδειξε και πάθος και διάθεση να τα παίξει όλα για όλα. Μετά από αυτό, πίστεψε πως μπορεί να κάνει και αυτός παιχνίδι αναμονής και να το κλέψει. Όμως μια ομάδα με το 30% του budget του αντιπάλου, θα το καταφέρει αυτό 1 στις 10. Και το Σάββατο δεν ήταν αυτή η μία.
3) Επικράτησε ο Νιόπλιας του Κούπερ;
Δεν συνηθίζω να εγκωμιάζω προπονητές πριν μου δείξουν πραγματική δουλειά. Γι' αυτό και δεν πήρα μέρος στους παιάνες των εφημερίδων για την σφραγίδα του Νιόπλια στον Παναθηναϊκό. Η ομάδα αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, ομάδα του Τεν Κάτε (νοοτροπία, φυσική κατάσταση). Αυτό που έδωσε ο συμπαθέστατος πρώην προπονητής της εθνικής ελπίδων είναι η ηρεμία στα αποδυτήρια (απόρροια πιθανότατα της δικής του ιδιοσυγκρασίας). Στον τελικό όμως φάνηκε και πολύ καλά διαβασμένος. Πρόβλεψε την αποκοπή του Σισέ από την υπόλοιπη ομάδα και ανέβασε ένα βήμα περισσότερο αμυντικά χαφ και ακραία μπακ. Όταν κατάλαβε πως οι πλάγιες γραμμές μπερδεύονταν μιας και υπερφορτώνονταν ζήτησε από Λέτο και Σαλπιγγίδη να κόβουν προς την περιοχή (και να καλύπτουν και τα μέτρα πίσω από τον Σισέ). Όταν μπήκε το γκολ αποφάσισε να περιμένει τον Άρη αλλά με άμυνα που ξεκινούσε από το κέντρο. Ακόμα και στην προετοιμασία του ματς δεν "φόρτωσε" τους παίκτες του με κορώνες και θούρειους σχετικά με την σημαντικότητα του. Σαφώς και αυτό στα συν. Περισσότερα την επόμενη χρονιά και αν με έπαιρνε τηλέφωνο ο Πατέρας και με ρωτούσε, θα του έλεγα:' Ναι, κράτα τον τον κόουτς. Μπορούμε να τον βοηθήσουμε και να μας βοηθήσει.
4) Έχασε ο Κούπερ από τον Νιόπλια;
Αυτά τα περί κατάρας των τελικών και "λίγου" στα κρίσιμα ματς, που ακούγονται για τον Κούπερ τα ακούω βερεσέ. Ο άνθρωπος είναι τεράστιος προπονητής, δείχνει δουλειά σε όποια ομάδα τον αφήνει να κάνει κουμάντο (κάνοντας παίκτες αυτούς που έχει και όχι ζητώντας πριμαντόνες) και θα είναι εντελώς ηλίθιοι στον Άρη αν τον αφήσουν να φύγει. Τους προπονητές τους παίρνεις για να σου κάνουν ομάδα και όχι για να κερδίσουν ένα παιχνίδι. Το πιστεύω απόλυτα και δεν τρώω παραμύθι για loosers προπονητές (εκτώς κι αν κάνω καζούρα...:)
Στο συγκεκριμένο όμως παιχνίδι, ο Κούπερ δεν τόλμησε και εγκλωβίστηκε, εγκλωβίζοντας παράλληλα όλο την Άρη. Θα επαναλάβω ότι είπα και πιο πάνω. Σε αυτό το παιχνίδι έπρεπε να ετοιμάσει 11 καμικάζι και να βρει ένα σχέδιο που θα πανικοβάλλει τον Παναθηναϊκό. Πίστεψα πως αυτό έκανε όταν έβλεπα όλες τις γραμμές του Άρη να βγαίνουν μπροστά στο πρώτο δεκάλεπτο. Αυτό τελικά αποδείχθηκε τελικά ενθουσιασμός και μόνον. Οι παίκτες του διατήρησαν τις γραμμές τους, τήρησαν κατά γράμμα τις εντολές, έκαναν τις ευκαιρίες που τους αναλογούσαν, όμως δεν μπόρεσαν το κάτι παραπάνω. Γιατί πιθανότατα ο Κούπερ δεν ζήτησ κάτι παραπάνω (πχ μερικά σουτ να τρομάξει ο Τζόρβας ή κάποιες επελάσεις του Κάλβο). Ο Κούπερ ή πίστεψε πολύ στην ομάδα του (έχουμε καλή ομάδα και ακολουθώντας το σύστημα θα νικήσουμε) ή δεν πίστεψε και θέλησε να περιμένει τον αντίπαλο και βρει ευκαρία να του κλέψει τη νίκη. Αυτή δεν ήρθε και ο Κούπερ πρέπει να μετρήσει τα κουκιά για τη συνέχεια γιατί προσωπικά θα αντάλλασα αυτόν τον τίτλο με μια έξοδο στο Champion's league.
5) Τι αλλάζει σε Παναθηναϊκό και Άρη το αποτέλεσμα του Σαββάτου;
Στον Παναθηναϊκό χρύσωσαν κάπως το χάπι. Γιατό οκ, το πρωτάθλημα το πήραν αλλά οι ήττες από τον ολυμπιακό και οι κρύες ήττες από την Σταντάρ Λιέγης, χωνεύουνται μόνο από εκείνους που ξέρουν πως η ιστορία είναι μόνο τίτλοι και όχι τα γεγονότα πίσω από αυτούς. Πιθανότατα θα δώσει πίστωση χρόνου σε Πατέρα, Αντωνίου και Νιόπλια (αν και το ξανάπαμε: Παναθηναϊκός είναι εκείνος που είναι πρώτος στο φανάρι και κορνάρει μόλις ανάψει πράσινο) και ένα καλοκαίρι που θα τον απασχολούν μόνο οι μεταγραφές και όχι τα λάθη τυο παρελθόντος.
Στον Άρη ο τίτλος θα σήμαινε πιο πολλά. Ξεκάθαρα πράγματα. Η χρονιά όμως δεν τελείωσε και η απώλεια του κυπέλλου πιθανότατα θα κάνει ζημιά στα play offs. Παίκτες, φίλαθλοι και διοίκηση μάλλον δεν καταλαβαίνουν πως τα λεφτά για να ελπίζουν σε μια χρονιά καλύτερη της φετινής, βρίσκονται στην έξοδο στο champion's league. Και με την φετινή μετριότητα των αντιπάλων, ακόμα και το έκτρωμα που ακούει στο όνομα ΑΕΚ, έχει ελπίδες. Θα επανέλθει όμως το μυαλό; Η απάντηση θα δωθεί την Τετάρτη, στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό.
ΥΓ Καλή η μπάλα, δε λέω... αλλά κοιτάξτε τι έγινε στον τελικό της Αδριατικής λίγκας στο μπάσκετ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου