(Φύγε λυσσάρα! Αρχίζει το Νότιος Αφρική-Μεξικό!)Την καλημέρα μου. Μουντιάλ λοιπόν. Ποδόσφαιρο σε επίπεδο εθνικό. Εκεί που ο προπονητής δεν έχει δέκα διερμηνείς, που το σύνθημα του φίλαθλου το ακούν και το καταλαβαίνουν και οι 23 της αποστολής, εκεί που το "γαμώτο" συνοδοιπορεί ως το τελευταίο δευτερόλεπτο με το "φιλότιμο". Ποδόσφαιρο Βραζιλίας παρούσας. Κάτι σαν έρωτας με τα ρίγη του παρελκόμενα. Ποδόσφαιρο Αργεντινής παρούσας με τον Ντιέγκο στον πάγκο. Κάτι σαν παρερμηνεία δέους που έστω στην άκρη του μυαλού μας παραμένει δέος. Ποδόσφαιρο Γαλλίας δίχως τον Ζιντάν παρούσας. Αλήθεια μπορεί να υπάρξει και τέτοιο μουντιάλ; Είμαι αρκετά μικρός για να επιστρέφω στα προ του Γάλλου με την ίδια ευχαίρεια, αν και θυμάμαι τα ίδια έλεγα και στην αποχώρηση του Μπάτζιο. Ποδόσφαιρο ξανά Ελλάδας παρούσας. Ας το χαρούμε έξω από τις συλλογικές μας μιζέριες. Ας το χαρούμε δίχως τη μίρλα των συγκρίσεων του Πρίττα με τον Τζιώλη, του Μαλεζά με το Βύντρα, του Αβραάμ με το Σαριέγκι (δεν παίζει στην εθνική αυτός; Ε, και. Για τους αφασικούς το ίδιο είναι). Ας το χαρούμε απλά και μόνο ως παρουσία των γαλάζιων σε άλλη μια μεγάλη διοργάνωση. Εγώ νομίζω, αυτοί θα βρουν τον τρόπο να της προσδώσουν τη χροιά της αξιοπρέπειας. Ας το χαρούμε τέλος γιατί ο Γερμανός φεύγει κι ίσως να ξανακάνουμε χρόνια να ντύσουμε γαλανόλευκα γήπεδο Μουντιάλ ή Euro....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου