(Τουλάχιστον το καλοκαίρι ήταν μια κάποια λύση...)Καλησπέρα. Φθινοπώριασε στο νησί. Καιρός μάλλον να την κάνουμε προς το βορρά. Θα δούμε. Προς το παρόν τα σχόλια μου για την εθνική μπάσκετ.
Η παρέα, που έγραφε ο Μπουμ-μπουμ πριν την έναρξη της διοργάνωσης, αποδείχτηκε παρέα αλάνας. Ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, με ανύπαρκτα συστήματα αντίδρασης σε περίπτωση που ο αντίπαλος παίξει αλλιώς απ' ό,τι έχουμε υπολογίσει, με παίχτες δίχως το αίσθημα του συλλογικού (π.χ. ο Φώτσης αναίτια μονίμως εκνευρισμένος να πετάει τη μπάλα σε κάθε φάση που του στράβωνε με κίνδυνο τεχνικής ποινής και απώλεια της όποιας συγκέντρωσής του), με αμέτοχο στο κοουτσάρισμα προπονητή, με τη χείριστη διαχείριση του υλικού, με παίχτες αδύναμους να αισθανθούν σπουδαίοι (βλ. Περπέρογλου, αν κι αυτό μάλλον δικαιολογημένα μιας και δεν είναι σπουδαίος)... Νομίζω, κάθε ομάδα έχει έναν προπονητή που είναι μόνο γι' αυτή. Τέτοιος είναι ο Γιαννάκης για την εθνική Ελλάδος. Άνθρωπος που για πέντε χρόνια ταυτίστηκε με τη γαλανόλευκη ως προπονητής της επιτυγχάνοντας τις μεγαλύτερα κατορθώματα της ιστορίας της. Αμφιβάλλετε για το αποτέλεσμα ή τουλάχιστον για την αίσθηση ότι προσπάθησαν που θα μας άφηναν σε όλους με το τέλος της διοργάνωσης, αν στην άκρη του πάγκου ήταν ο δράκος;
ΥΓ1. Ο μέγιστος Διαμαντίδης ας ξανασκεφτεί την αποχώρησή του. Ως αρχηγός, ας σκεφτεί μέχρι που σημείου τίμησαν αυτή τη φανέλα οι προηγούμενοι απ' αυτόν αρχηγοί της ομάδας. Ως κορυφαίος μπασκετμπολίστας ας αναλογιστεί τι κάνουν άλλοι κορυφαίοι μπασκετμπολίστες με τις εθνικές τους (Νοβίτσκι, Γκασόλ, Στογιάκοβιτς, Φερνάντες, Τζινόμπιλι, Πάρκερ...) κι ας επιλέξοι σαν ποιους θέλει να τον θυμούνται...
ΥΓ2. Η εθνική του Σάντος ήταν για τα μπάζα κι αν πείτε έτσι ήταν και του Ρεχάγκελ, λέω ότι τουλάχιστον τις Μαρίες, τις Ελενίτσες και τις Γεωργίες τις κέρδιζε. Δεν καταδικάζω, ούτε ισοπεδώνω. Πολλές οι αλλαγές, κυρίως στον τρόπο παιχνιδιού, χρειάζεται χρόνος. Αρκεί αυτός ο χρόνος να μη στοιχίσει την πρόκριση.
Υγ3. Τριάδα με Λιβόρνο-Σιένα Χι, Φλαμένγκο-Σάντος over, Χιούστον-Σαν Χοσέ under.
Η παρέα, που έγραφε ο Μπουμ-μπουμ πριν την έναρξη της διοργάνωσης, αποδείχτηκε παρέα αλάνας. Ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, με ανύπαρκτα συστήματα αντίδρασης σε περίπτωση που ο αντίπαλος παίξει αλλιώς απ' ό,τι έχουμε υπολογίσει, με παίχτες δίχως το αίσθημα του συλλογικού (π.χ. ο Φώτσης αναίτια μονίμως εκνευρισμένος να πετάει τη μπάλα σε κάθε φάση που του στράβωνε με κίνδυνο τεχνικής ποινής και απώλεια της όποιας συγκέντρωσής του), με αμέτοχο στο κοουτσάρισμα προπονητή, με τη χείριστη διαχείριση του υλικού, με παίχτες αδύναμους να αισθανθούν σπουδαίοι (βλ. Περπέρογλου, αν κι αυτό μάλλον δικαιολογημένα μιας και δεν είναι σπουδαίος)... Νομίζω, κάθε ομάδα έχει έναν προπονητή που είναι μόνο γι' αυτή. Τέτοιος είναι ο Γιαννάκης για την εθνική Ελλάδος. Άνθρωπος που για πέντε χρόνια ταυτίστηκε με τη γαλανόλευκη ως προπονητής της επιτυγχάνοντας τις μεγαλύτερα κατορθώματα της ιστορίας της. Αμφιβάλλετε για το αποτέλεσμα ή τουλάχιστον για την αίσθηση ότι προσπάθησαν που θα μας άφηναν σε όλους με το τέλος της διοργάνωσης, αν στην άκρη του πάγκου ήταν ο δράκος;
ΥΓ1. Ο μέγιστος Διαμαντίδης ας ξανασκεφτεί την αποχώρησή του. Ως αρχηγός, ας σκεφτεί μέχρι που σημείου τίμησαν αυτή τη φανέλα οι προηγούμενοι απ' αυτόν αρχηγοί της ομάδας. Ως κορυφαίος μπασκετμπολίστας ας αναλογιστεί τι κάνουν άλλοι κορυφαίοι μπασκετμπολίστες με τις εθνικές τους (Νοβίτσκι, Γκασόλ, Στογιάκοβιτς, Φερνάντες, Τζινόμπιλι, Πάρκερ...) κι ας επιλέξοι σαν ποιους θέλει να τον θυμούνται...
ΥΓ2. Η εθνική του Σάντος ήταν για τα μπάζα κι αν πείτε έτσι ήταν και του Ρεχάγκελ, λέω ότι τουλάχιστον τις Μαρίες, τις Ελενίτσες και τις Γεωργίες τις κέρδιζε. Δεν καταδικάζω, ούτε ισοπεδώνω. Πολλές οι αλλαγές, κυρίως στον τρόπο παιχνιδιού, χρειάζεται χρόνος. Αρκεί αυτός ο χρόνος να μη στοιχίσει την πρόκριση.
Υγ3. Τριάδα με Λιβόρνο-Σιένα Χι, Φλαμένγκο-Σάντος over, Χιούστον-Σαν Χοσέ under.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου