Όσοι διαβάζουν κάπως πιο συχνά το blog μας, γνωρίζουν πως δεν τρέφω και τη μεγαλύτερη αγάπη για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Έχω και το κακό βίτσιο να ψάχνω και να βλέπω παιχνίδια και στιγμιότυπα ακόμα και από μικρές κατηγορίες ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και οι συγκρίσεις είναι πάντα άνισες. Δεν θέλω λοιπόν να βάζω τον Σούπερμαν να πολεμάει με τον Ψωμιάδη, να συγκρίνω το αρνάκι βιενούα με μέλι και θυμάρι με την ομελέτα (που καλή είναι για πρόχειρο φαγητό αλλά μέχρις εκεί).
Η Εθνική ομάδα μας στο ποδόσφαιρο είναι μια πολύ μέτρια ομάδα αν τη συγκρίνεις με πάρα πολλές ευρωπαϊκές ομάδες, ακόμα και χαμηλότερης δυναμικότητας. Και αυτό γιατί ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ, ειδικά στη σύγχρονη ιστορία της, δεν είχε παίκτες που τα ονόματα τους να αποτελούν βαριά χαρτιά στη βιομηχανία της ποδοσφαιρικής μπίζνας. Η Γεωργία έχει τον Καλάντζε που ακόμα και στα 31 του βρίσκει συμβόλαιο 1,2 εκ. Η ΠΓΔΜ (πανάθεμα μας) έχει τον Πάντεφ, σημαντικότατο γρανάζι των πρωταθλητών Ευρώπης. Για την Τουρκία και τη Βουλγαρία να μην μιλήσουμε καλύτερα. Αν μνπορούμε να χωνέψουμε αυτό το πράγμα, πως δηλαδή αυτή τη στιγμή έχουμε μόνο δύο γερά εξαγώγιμα προϊόντα (Νίνης, Τοροσίδης) και πως και αυτά οι εφημερίδες και οι ομάδες τους (και ίσως και οι ίδιοι) πάνε να τους κάψουνε, τότε θα έχουμε κάνει μια αρχή στην ερώτηση που διατύπωσα στον τίτλο του άρθρου.
Μακριά από συγκρίσεις τώρα. Η μπάλα που παίζει η Εθνική μας ομάδα... μας αρέσει; Και δεν λέω για το προχθεσινό ματς. Αναφέρομαι σε όλη την πρόσφατη ιστορία (τα τελευταία 15 χρόνια). Νιώσαμε για μία περίοδο (όχι για ένα-δυο ματς) χορτάτοι από το σύστημα, την αύρα, το ταλέντο κάποιων παικτών; Χαρήκαμε τον τρόπο κάναμε επιθέσεις, που αμυνόμασταν (εντάξει, αυτό μπορεί να το χαρήκαμε). Είδαμε την εθνική μας και είπαμε "Ναι, αυτή την εθνική θέλω";
Ο καθένας απαντάει όπως νομίζει (και είμαι σίγουρος πως αρκετοί θα απάντησαν ΝΑΙ, σε μερικές από αυτές τις ερωτήσεις) όμως το πώς είναι φτιαγμένη μια εθνική ομάδα, ΔΕΝ είναι δυνατόν να απέχει πολύ από το πώς είναι φτιαγμένο το πρωτάθλημα της (ειδικά όταν οι πλειοψηφία των παικτών έχουν γαλουχηθεί σε τούτα εδώ τα χώματα).
Και αυτό που μας έχει μάθει το ελληνικό πρωτάθλημα (μεταξύ άλλων), είναι πως η νίκη είναι ο ΣΚΟΠΟΣ. Η νίκη πρέπει να έρθει με κάθε τρόπο: Με ταμπούρι άμυνα; Με κάλπικα πέναλτι; Με 1-0 και μετά πέφτουμε σε κάθε φάουλ και μένουμε ξαπλωμένοι για 5 λεπτά; Με... με... με....
Προς θεού, η ελληνική ομάδα δεν κάνει όλα τα παραπάνω (ειδικά επί Ρεχάγκελ μπόρεσε να ξεφύγει κάπως από την εσωτερική μιζέρια και αυτό ξίνισε πολλούς, ειδικά δημοσιογράφους) όμως αυτό το θεματάκι με τη νίκη το έχει. Ποτέ δεν απελευθερώθηκε, ποτέ δεν έπαιξε τη μπάλα που θα μπορούσε να παίξει (τι κλισέ θεέ μου).
Εγκλωβισμένη σε νοοτροπίες παικτών, προπονητών και γιατί όχι, μιας ολόκληρης χώρας που όλοι έχουν γνώμη για όλα (Γεια σου ρε Γιακουμάτο παλικάρι), δεν χάρηκε ποτέ το άθλημα που κάποιοι επέλεξαν ως επάγγελμα. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη δυστυχία. Αυτός πχ ο καϋμένος ο Βύντρα, γιατί ΘΕΛΕΙ να είναι ακόμα ποδοσφαιριστής;
Τεσπα...
Σήμερα είμαι και πάλι απέναντι από την εθνική... υπέρ των Κροατών, των Ρώσων και των Σέρβων... και αυτή θα είναι η τριάδα μου...
ΥΓ Πρόβατο, και οι παρέες την παθαίνουν καμιά φορά... δεν είναι ανάγκη πίσω από κάθε μαλακία να κρύβονται ιστορίες συνομωσίας... Και βλέπω ένα ενορχηστρωμένο κράξιμο του Διαμαντίδη που αποφάσισε να αποχωρήσει από την Εθνική... Το ξενέρωμα ενός ανθρώπου με ότι συμβαίνει γύρω του δεν μπορούν να την αναγνωρίσουν κάποιοι... Εσύ πρόβατο ξέρεις από ξενερώματα γι' αυτό μην το κακίζεις το παιδί, και μην παραξενευτείς αν τον δεις να σταματάει το μπάσκετ σε 1-2 χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου