Ας πούμε ότι το βίντεο είναι η εικόνα της εθνικής. Μετά το τελευταίο ματς με τους Κροάτες πήραμε το ποδήλατο και νομίζαμε εύκολα θα διασχίσουμε όλη τη σαβάνα. Για τέσσερις μέρες κάναμε το γούστο μας, ονειρευόμασταν, αυτο-εκθειαζόμασταν! Ξαφνικά ήρθε το γκολ των Γεωργιανών από ένα φάουλ περίπου απ' τη φυσούνα των αποδυτηρίων (α, ρε Τζόρβα δε θα αλλάξεις ποτέ) και ήταν σαν μια αντιλόπη που πετάχτηκε απ' το πουθενά και μας σαβούριασε. Στην αρχή οι απ' έξω γελούσαν. Αστείο φάνηκε, έλα μωρέ οι Γεωργιανοί είναι, θα τους νικήσουμε πάλι. Δε βλέπεις μια αντιλόπη στο δρόμο σου κάθε μέρα. Περνώντας τα λεπτά όμως, μην μπαίνοντας το γκολ, μην παίζοντας καλό ποδόσφαιρο αγχωθήκαμε. "Βρε λες να ήταν σοβαρή η σύγκρουση;" Βγάλαμε το ποδήλατο από πάνω κι ακούγαμε τα αγκομαχητά. Αλλά ακόμη στη φωνή μας, ακόμη στη διάθεσή μας υπήρχε το αστείο του πράγματος. Και δικαιωθήκαμε. Η νοοτροπία που έχτισε τόσα χρόνια αυτή η ομάδα δεν γκρεμίζεται σε μια βραδιά. Μια βολίδα του Φωτάκη, ένα γκολ του "Άγγελου της Εθνικής" κι όλα έγιναν όπως πάντα. 1-2 τους Γεωργιανούς, νίκη, πρόκριση... Το βίντεο δε συνεχίζεται αλλά σίγουρα θα ακούγεται τρανταχτό το γέλιο, σίγουρα θα παίρνουν το ποδήλατο και θα ακολουθούν την πορεία τους. Εξάλλου δεν είναι και τόσο δύσκολο να διασχίσεις όλη την Αφρική με ένα ποδήλατο. Είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου