ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΥΝ..

Η ομορφιά ακόμη υπάρχει. Απλά τώρα είναι αυτή που κρύβεται!

Τι να γράψεις για ποδόσφαιρο τέτοια απογεύματα; Πώς να ασχοληθείς με τον αθλητισμό όταν η ζωή -η βάση της οποίας παρέλκει- κινδυνεύει, ψυχομαχάει, πεθαίνει; Οι μέρες που λέγαμε, οι μέρες οι δύσκολες δεν ήταν τόσο μακριά. Ποτέ δεν υπήρξαν μακριά. Συγκυρίες τις κράτησαν κρυμμένες, τις κράτησαν σε δεύτερο πλάνο, τις αμφιέσαν σε κάτι που δεν αναγνωριζόταν. Να 'τες όμως. Είναι τώρα εδώ μπροστά μας και σκοτώνουν διαδηλωτές. Λένε "όχι εν ψυχρώ". Ναι, πάλι προσπαθούν να τις κρύψουν. Μια καρδιακή προσβολή από δακρυγόνα και πίεση λόγω πετροβολητού δεν είναι δολοφονία εν ψυχρώ. Είναι ένας φυσιολογικός θάνατος ενός 53χρονου χωρίς βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό. Είναι το παρακάτω που δεν έχει σε ηθική κατάπτωση μιας κυβέρνησης και εν τέλει -ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος που εμείς οι ίδιοι γεννήσαμε, θρέψαμε και αντριέψαμε. Ευθύνη η λέξη. Ας πάρουμε ο καθένας τη δικιά του και ας πορευτούμε κατά συνείδηση. Αυτό που δεν μπορεί να συνεχιστεί είναι η αποχή και το "κοιτάζω τη δουλειά μου". Δεν υπάρχει πλέον τέτοιο περιθώριο.

ΥΓ1. Σκοτώσανε και τον Καντάφι. Αυτόν που πριν ένα χρόνο είχανε στα σαλόνια τους και στα τραπέζια τους και στις συνεδριάσεις τους. Και χαίρονται. Σ' αυτές τις δημοκρατίες έχουμε φτάσει...

ΥΓ2. Γιατί δεν παραιτείται η κυβέρνηση; Δεν το λέω ως κομματική ερώτηση, ούτε από εκδίκηση ή μένος. Απλά ρωτάω γιατί με σκέφτομαι στη θέση τους και δεν μπορώ να βρω έναν τρόπο που θα κοιμόμουν ήσυχος, έναν λόγο που θα παρέμενα γατζωμένος σε αυτό που ονομάζουν εξουσία...