Τελειώνοντας ο χρόνος μας αρέσει να κοιτάμε πίσω, να ιχνηλατούμε πατημασιές που αφήσαμε, σημάδια πάνω στα δέντρα και χαρακιές στις γωνίες των δρόμων. Στην φύση του ανθρώπου είναι το αναμάσημα έντονων συναισθημάτων κι η επαναπροβολή των πιο δυνατών του εικόνων.
Ψάχνοντας για πράγματα του 2011 έπεσα πάνω στο βιντεάκι με τις μεγαλύτερες πτώσεις σέρφερ. Με αναμετρήσεις με κύματα-τέρατα που κατέληξαν σε πανωλεθρίες και μεγάλους πόνους, σε θριάμβους της φύσης και της υδάτινης μάζας. Ζηλεύω τα παιδιά με τις σανίδες. Τα ζηλεύω ακόμη και τις στιγμές της απόλυτης αβεβαιότητας για τη συνέχεια της ύπαρξής τους.
ΥΓ. Πάντως όλες οι παραπάνω περιπτώσεις δεν είχαν κάποια τραγική κατάληξη, τουλάχιστον όσον αφορά στη ζωή των εμπλεκομένων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου