Είναι εποχή που η ανάγκη μας αλλά και οι βιολογικές μας μνήμες ζητάν το κρύο, την κακοκαιρία, το χιόνι. Σπηλιές να κρυφτούμε, σπίτια να χωθούμε, αγκαλιές να βουλιάξουμε θα έπρεπε να ψάχνουμε τέτοιες μέρες. Ωστόσο ακόμη κυκλοφορούμε με τα μπλουζάκια του φθινοπώρου και τα μπουφάν της άνοιξης. Λίγο το χιόνι κι αυτό ψηλά. Για μας της πόλης (φτου-φτου) και των ισαδιών και η νυχτερινή πάχνη πολύ μας πέφτει.
Δικαιολογούμαι λοιπόν που κοντά Χριστούγεννα θα γυρίσω στα καλοκαιρινά βράχια και θα μιλήσω για μακροβούτια και τούμπες στον αέρα πριν την επαφή με το νερό. Που θα ξαναμελαγχολήσω με το Mar Adentro και θα ξαναερωτευτώ με τον Μόχα...
Ανάλογα φαντάζομαι ήταν και τα συναισθήματα του Ρόμπεν. Ανάλογες οι ευαισθησίες και η διάθεση πρωθύστερων εποχικών σχημάτων. Γι' αυτό και στο ματς χτες με την Μπόχουμ έκανε τη βουτιά της ζωής του προσπαθώντας να κερδίσει ένα πέναλτι. Πήδηξε, έκανε σπάσιμο της μέσης στον αέρα σαν τον Γκάλη του παλιού καλού καιρού και... μπλουμ! Ο διαιτητής, χοντρόπετσος και ρηχός, αρνήθηκε να κάνει το καραφλό παιδί απ' την Ολλανδία χαρούμενο. Έδειξε παίζεται κι άφησε τη βουτιά χωρίς έπαθλο.... Μη στενοχωριέσαι Άριεν. Εγώ σε καταλαβαίνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου