Ζώα. Αυτό είμαστε. Δεν ξεφύγαμε ποτέ απ' τον κόσμο των ενστίκτων. Των γενετήσιων ενστίκτων: του σεξ με όποιο κόστος και της αρχηγικής επιβολής στον κατουρημένο μας χώρο. Ακόμη χειρότερα: ζώα με μυαλό. Λειτουργούμε βάσει σχεδίου πάνω σε πράξεις που απλά πρέπει να γίνουν. Ακολουθούμε χωρίς κρίση την αγέλη, αλλά μόλις κυκλώσουμε το θύμα, τότε με κρίση το στέλνουμε στο θάνατο. Μας ζαλίσαν εδώ και κάτι αιώνες με λέξεις όπως "πολιτισμός", "ανωτερότητα του είδους μας", "λογική", "έλεγχος των παρορμήσεων"... Μας περιορίζουν με νόμους και τακτ και κοινωνίες και αξιοπρέπεια. Και πίσω απ' αυτά τα παραπετάσματα ζούμε.
Αλλά, αλλά... στο τέλος, κάτι μέρες σαν τη χτεσινή στην Αίγυπτο, μια χαραμάδα μένει ανοιχτή. Κάποιος θεματοφύλακας του "καλώς συμβιώνειν" είναι απρόσεχτος και τότε όλοι οι "άγριοι φίλοι" των παλιών εποχών έρχονται στην επιφάνεια, ξαναβγαίνουν στο φώς. Τότε παίρνουμε λοστούς, παίρνουμε πέτρες, τσεκούρια, μαχαίρια, κρυβόμαστε στην ανωνυμία και χτυπάμε τυφλά. Τότε ξαναγινόμαστε ζώα άρρωστα. Τότε μυρίζουμε το αίμα και τρέχουμε σ' αυτό. Θέλουμε να σκοτώσουμε. Και το κάνουμε με μίσος. Με μένος. Για εκδίκηση που μας φόρεσαν τον μανδύα του ανθρώπου. Το κάνουμε για την ηδονή. Για την απόλαυση. Και αυτό είναι...
...εν τέλει -ευτυχώς- αυτό είναι που μας ξεχωρίζει απ' τα δύσμοιρα, άβουλα, άλογα, υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη μας. Η απόλαυση, η χαρά όταν αγελαία αφαιρούμε μια ζωή, όταν αναίτια ποδοπατάμε, λιώνουμε, εξοντώνουμε. Γιατί εκείνα -οι λύκοι, τα λιοντάρια, οι τίγρεις- σκοτώνουν για να ζήσουν, για να προστατευτούν, για να τραφούν... Όχι για την πλάκα τους, όχι για το ξεχαρμάνιασμά τους....
Γαμώτο. Ζώα. Ούτε καν τέτοια δεν αξίζουμε να είμαστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου