ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: Ο ΜΕΣΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!

Τι με κοιτάς και με ξανακοιτάς; Εγώ είμαι!

Ο ομορφιά των λέξεων χαμηλώνει σεμνά το κεφάλι κι αφήνει να περάσει ανάμεσά της η ομορφιά των εικόνων. Πράγματα που δεν περιγράφονται, κινήσεις που δεν μπαίνουν σε πρόταση, σκέψεις που δεν μορφοποιούνται παρά σαν αντικαθρέφτισμα φωτός στον αμφιβληστροειδή μας. Οι λέξεις μου σήμερα ματώνουν τα γόνατά τους στα χαλίκια. Αρνούνται πεισματικά να σηκωθούν και να αναμετρηθούν με αυτό που είδαν χτες βράδυ. Εκείνο το "δεν περιγράφω άλλο" του Χελάκη βρήκε ταίρι για να πορευτεί στην εθελούσια σιωπή. Όχι, ο Μέσι πλέον δεν χωράει στα κείμενα. Δεν καλύπτουν την βραχεία κορμοστασιά του τα γράμματα. Πώς να το κάνουμε;

Έβαλε 5 γκολ σε ένα ματς σε νοκ-άουτ παιχνίδι του Τσάμπιονς Λιγκ!!! Από μόνο του αυτό φωνάζει: "ξεχωριστό", "ιδιαίτερο", "θαυμαστό". Αν δεις το ματς ωστόσο καταλαβαίνεις ότι θα μπορούσε να βάλει 7, 8, 9... Όσο περισσότερο έπαιρνε την μπάλα τόσο πιο συχνά θα την έστελνε στα δίχτυα. Με τρόπο μάλιστα που τον έκανε να φαντάζει τόσο απλός! "Βρε παιδί μου, είναι τόσο μεγάλο το τέρμα, πώς γίνεται να αστοχείτε;"... Ή εκείνος ο δύσμοιρος ο τερματοφύλακας της Λεβερκούζεν! Δυο φορές βγήκαν απέναντι οι δυο τους και δυο φορές τον κρέμασε στη μέση της πλατείας. Καρμπόν. Ξεπατίκωμα που λέγαμε και στο γυμνάσιο!

Η Μπαρτσελόνα του 7-1 δεν ήταν εξαιρετική. Δίχως τον Μέσι θα ήταν η Μπαρτσελόνα του 1-1 και της νίκης στα σημεία όπως και με την Χιχόν. Ο Τσάβι όπως σε όλη τη χρονιά έχει κουρασμένη σκέψη πρώτα και κορμί μετά. Ο Ινιέστα φθίνει πριν της ώρας του. Το βλέπει ο Πεπ και τους ξεκουράζει όποτε και όσο ο μικρός μάγος του το επιτρέπει. Φέτος δεν είναι η καλή χρονιά των Blaugrana. Αυτές πέρασαν. Φέτος είναι η χρονιά, η καλύτερη χρονιά του Αργεντίνου μάγου. Φέτος είναι η δικιά του καλύτερη ποδοσφαιρική παράσταση. 

Είχα γράψει πριν το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής ότι στη σύγκριση με τον Ντιέγκο υστερεί σε δυο πράγματα: δεν έχει δοκιμαστεί έξω απ' την "οικογένεια" της Μπάρτσα (όχι απαραίτητα σε μικρή ομάδα όπως ο Μαραντόνα) και δεν έχει πάρει στις πλάτες του την Αργεντινή. Το ταλέντο του είναι ίσως ισάξιο, ίσως μεγαλύτερο. Ο ηγετικός του χαρακτήρας όμως θα αποδειχτεί στην biancoceleste. Σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν τα κατάφερε, νομίζω ωστόσο ότι είναι θέμα χρόνου να το κάνει (φαντάζεστε να το σηκώσει μόνος του μέσα στη Βραζιλία;). Αν το κάνει θα επαληθευτεί αυτό που έγραφα και τότε: Θα πάψουμε να λέμε ότι ο Μέσι είναι ο Μαραντόνα των ημερών μας και θα θυμόμαστε τον Ντιέγκο ως τον Μέσι των ημέρων του! Έχει δρόμο βέβαια ακόμη. Συνεχώς όμως όλο και λιγότερο!

ΥΓ. Εδώ δυο παλιότερα κείμενα για τον Μέσι: 1, 2