Στέφθηκε και τυπικά χτες ο πρωταθλητής στην Ισπανία. Η Ρεάλ επέστρεψε στο θρόνο στη δεύτερη χρονιά της θητείας του Ζοζέ Μουρίνιο. Νομίζω η διαφορά της απ' τη δεύτερη Μπαρτσελόνα δεν ήταν το καλύτερο ποδόσφαιρο που έπαιξε (που σε μεγάλο διάστημα του πρωταθλήματος το έκανε κι αυτό), ήταν η ποιότητα και η πληθώρα των καλών ποδοσφαιριστών της. Ήταν μεγάλη πολυτέλεια για τον Ζοζέ να κοιτάζει στον πάγκο και να βλέπει Κακά, Ιγκουαΐν, Καγιεχόν, Μαρτσέλο... Όπως και να το κάνουμε απέχουν ποδοσφαιρικές κλάσεις απ' τους Τέγιο, Πέδρο, Κουένκα και λοιπούς.
Το δεύτερο σημείο που έπαιξε το ρόλο του στην κατάληξη του τροπαίου στη Μαδρίτη ήταν το μεταξύ τους ντέρμπι πριν δυο εβδομάδες στη Βαρκελώνη. Εκεί κέρδιζε η Μπάρτσα κι έστελνε τους μερένγκες με ψυχολογία Πασόκου σε κούρσα 5 αγώνων και με μόλις ένα βαθμό διαφορά. Δεν έγινε όμως, οι Καταλανοί φάνηκαν λίγοι μπρος στην ασφυκτική πίεση και το τρέξιμο των μαδριλένων και ο Ρονάλντο σε μια αντεπίθεση τους τιμώρησε. Και το πρωτάθλημα έγινε παρελθόν.
Το τρίτο και ίσως σημαντικότερο σημείο ήταν απλά το όνομα του Ζοζέ Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος πήρε πρωτάθλημα σε τέταρτη διαφορετική χώρα με τέταρτη διαφορετική ομάδα με τέταρτο διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού. Μόνο ο πατέρας μου (όψιμος Μπαρτσελονικός και πρώην φανατικός Ρεαλικός) και δυο-τρεις αγράμματοι της ΕΡΑ-ΣΠΟΡ θεωρούν ακόμη ότι αυτό το ποδόσφαιρο που έπαιξε φέτος η Ρεάλ είχει τίποτα κοινό με της Ίντερ του Μουρίνιο και χρησιμποιούν -δίχως να ντρέπονται- τη λέξη αντιποδόσφαιρο στους χαρακτηρισμούς τους! Ο Μουρίνιο έφτιαξε στο δεύτερο χρόνο του μια Ρεάλ που βασίστηκε στο ταλέντο των παιχτών της προσπαθώντας να κρύψει κάθε αδυναμία τους. Εκμεταλλεύτηκε όλες τις επιθετικές τους αρετές (ρεκόρ γκολ στην ιστορία της Πριμέρα Ντιβιζιόν) και με το ασταμάτητο πρέσινγκ που ξεκινούσε απ' τον Μπενζεμά προσπάθησε να εκθέσει όσο γινόταν λιγότερο την ανυπαρξία ικανοτήτων της αμυντικής του γραμμής. Και σε τεράστιο βαθμό το κατάφερε.
Βέβαια, ο Ζοζέ χρεώνεται και δυο αποτυχίες. Η μία είναι το - και η μη πρόκριση εναντίον της Μπάγερν μέσα στο γήπεδό του! Είχε το ματς 2-0 στο 14' και όμως φοβήθηκε. Καθησύχασε, δεν χτύπησε το ματς, δεν στόχευσε στη διάλυση της αντιπάλου του (που θα μπορούσε) αλλά έσφιξε τα γκέμια και έκανε παιχνίδι τακτικής ως το 120'. Κι ο Νόιερ τον τιμώρησε.
Η δεύτερη ήταν οι μεταγραφές του καλοκαιριού. Βγήκαν ΟΛΕΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΕΣ. Μηδενική βοήθεια πήρε από αυτές. Με τη χρησιμοποίηση μάλιστα του Κοεντράο στη θέση του Μαρσέλο για να αποδείξει ότι "να, κάποιος απ' αυτούς αξίζει να παίζει, δεν τα έκανα μπητ σαλάτα ως μάνατζερ", έχασε σε πολλούς αγώνες και τα αυγά και τα πασχάλια απ' τη δεξιά πλευρά. Σαχίν (ίσως δικαιολογείται λόγω τραυματισμού αν και αμφιβάλλω κατά πόσο μπορεί να επανέλθει), Άλντιτοπ (αμάν ανέκδοτο) και Κοεντράο (οϊμέ) συναγωνίζονται τον Σισέ στις δύο μεταγραφές του σε Λάτσιο και ΚΠΡ ως τις χειρότερες της χρονιάς που πέρασε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου