Kοντεύει 3:00 το πρωί, έχω βάλει μπύρα στο ποτήρι, γράφω για το Aspasta (και για χίλια δύο άλλα) κι έχω την τηλεόραση στο OteSport περιμένοντας να αρχίσει σε λίγο το ματς του MLS ανάμεσα στο Κάνσας και το Σικάγο.
Οι Αμερικανοί πλέον έχουν μάθει και μπάλα. Λυπάμαι που σας το λέω αλλά τα αστειάκια σας για το φούτμπολ δεν πιάνουν πια. Το πρωτάθλημά τους δε στερείται σε τίποτα μπροστά στα περισσότερα ευρωπαϊκά. Σίγουρα κοιτάζει στα μάτια όλα τα δεύτερης ταχύτητας και αφήνει χιλιόμετρα πίσω του κάτι σαπάκια σαν το δικό μας! Τα γήπεδα είναι στολίδια, είναι ολοκαίνουρια και οι εξέδρες των περισσότερων είναι γεμάτες σε όλους τους αγώνες.
Δηλαδή τι θέλω να πω; Ότι ένας μέχρι πρότινως άμπαλος λαός έγινε ξαφνικά ποδοσφαιρολάτρης; Χμ, εδώ είναι το δύσκολο. Τα γήπεδα είναι γεμάτα, το MLS έχει ένα φανατικό κοινό το οποίο πάνω-κάτω είναι και αυτό που πηγαίνει στο γήπεδο. Για μια χώρα όμως κοντά 315 εκατομμυρίων κατοίκων αυτές οι χιλιάδες, άντε το ένα εκατομμύριο που αγαπάει το ποδόσφαιρο είναι νούμερο μικρό. Εξαιρετικά μικρό. Πολύ-πολύ-πολύ μικρό.
Εδώ που σκάλιζα τα βιντεάκια λοιπόν, βρήκα ένα που αφορά στο πρόβλημα που λέμε! Είναι ένα χιουμοριστικό του 2010 και έδειχνε έναν τρόπο ώστε να έπειθε η αμερικάνικη τηλεόραση τους θεατές της να δουν το Μουντιάλ εκείνης της χρονιάς! Τι φωτιές, τι στατιστικά περίεργα, τι διαφημίσεις, τι διαγωνισμούς πάνω στο γκολ σκέφτηκαν μπας και αποδόσουν! Και η αλήθεια είναι, όπως σκέφτομαι κι έχω στο μυαλό μου τον μέσο Αμερικανό, ότι κάπως έτσι ναι, μπορεί και να πειστεί να καθίσει να δει πόση μπάλα ξέρουν ακόμη ο Ανρί με τον Μπέκαμ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου