Αυτοί εκεί είναι ακόμη παιδιά, ακόμη ξέρουν ότι η χαρά είναι η επεξήγηση κάθε ερώτησης για το νόημα της ζωής. Αυτοί εκεί έχουν πονέσει, έχουν δυσκολευτεί περισσότερο απ' ό,τι οι περισσότεροί μας εδώ. Αυτοί εκεί το δείχνουν στο παιχνίδι τους. Σε όσα καλούπια και αν τους βάλουν οι (συνήθως Ευρωπαίοι) προπονητές θα παίζουν πάντα άναρχα. Θα στηρίζονται στα φυσικά τους προσόντα και στους παρορμητισμούς τους. Αυτοί εκεί το δείχνουν ξεκάθαρα σε κάθε Κόπα Άφρικα (δεν έχω παρακολουθήσει πολλά είναι η αλήθεια, αυτό ήταν το τρίτο, αλλά και στις τρεις περιπτώσεις το ίδιο διαπίστωσα).
Το βίντεο είναι απ' τον τελικό. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη και τρέχει στον τερματοφύλακα της νικήτριας Νιγηρίας να πάρει την μπάλα. Αυτός, χαρούμενος σαν μπόμπιρας μπροστά σε παππού που του πηγαίνει δώρο, του τη δίνει και σκύβει να τον σηκώσει στους ώμους του. Ο διαιτητής δεν το καταλαβαίνει και παρότι νιώθει μια... "πίεση" κρατάει τα πόδια του κλειστά. Αποτυγχάνει ο τερματοφύλακας και φεύγει να χαρεί με... τους φίλους τους. Κίνηση αγνής χαράς που δε θα δούμε εύκολα στην Ευρώπη. Τη δυσκοίλια -δυστυχώς- Ευρώπη.
Απόψε αρχίζει το ξανά το Champions League. Καλό θα ήταν ποδοσφαιριστές, προπονητές, φίλαθλοι και διοικήσεις να δουν αυτές τις στιγμές του αφρικάνικου κυπέλλου (και είχε πολλές). Κι αυτοί θα χαλαρώσουν κι εμείς θα δούμε καλύτερο θέαμα με λιγότερες σκοπιμότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου