Αγόρι μου, είναι στιγμές που η γραμμή λεπταίνει επικίνδυνα, γίνεται κόκκινη, καίει, σκοτώνει στο πάτημά της, αφήνει άφωνες τις Μοίρες που είχαν διαλέξει άλλα γι΄ αυτήν. Αγόρι μου, είναι βράδια που το αστέρι διαλέγει Βηθλεέμ κι εσύ κοιτώντας ψηλά κουβαλάς χρυσό, λιβάνι και σμύρνα για να τα καταθέσεις στην επίγεια προβολή του. Αγόρι μου, η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως. Ναι αλλά εσύ το μάθημά σου το ήξερες απ΄ την αρχή καλά. Επαναλαμβάνεις λοιπόν για ποιόν; Να του μάθεις τι; Να του θυμίσεις ότι; Ότι είσαι ο καλύτερος στην Ευρώπη; Ότι στη βραδιά σου η σπυριάρα κλαίει, σκίζει φορέματα, σπάει το σπίτι της για σένα; Ότι κανείς, ποτέ δε θα σκεφτεί να αναφέρει το όνομά σου μετά απ΄ αυτό κάποιου άλλου;
Αγόρι μου, Δημήτρη Διαμαντίδη, δε σε προτρέπω να το βάλεις. Δεν χρειάζεσαι σπρώξιμο. Ξέρεις τον τρόπο και το κάνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου