ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝΟΥΝ ΕΝΑΝ '79ΑΡΗ ΜΕ ΤΗ ΡΕΑΛ

27-11-1982

-Despierta nino! Είναι πρωί και βρέχει!

Να ξυπνήσω ρε μαμά αλλά ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα; Σήμερα τα στρατιωτάκια μου δε θα βγουν απ’ τα κουτιά τους. Ανακωχή για μια μέρα, το λέει ο μπαμπάς. Σήμερα στο πάρκο ας πάει ο παππούς μόνος. Δεν έχω μυαλό για παιχνίδι και τρέξιμο. Δεν έχω καμιά όρεξη να απαντάω σε ερωτήσεις των φίλων του «αν έχουμε κι εμείς Μαραντόνα». Κάτσε ρε θείε και δες το ματς το βράδυ. Μπορεί και να ‘χουμε και καλύτερους απ’ το Μαραντόνα. Σήμερα θα φάω νωρίς, θα φορέσω τη στολή με το 10 και θα περιμένω μπροστά στην τηλεόραση για το ματς. Και δε θα με νοιάζει καθόλου ποιον θα βρίζει ο μπαμπάς κι η παρέα του, θα αδιαφορώ για τις φωνές τους. Ξέρω καλύτερα από αυτούς: Καράσκο, Σούστερ, Μαραντόνα δύσκολα αντιμετωπίζονται. Αλλά, ίσως και να βρούμε έναν τρόπο, δεν ξέρεις, ίσως τους κάνουμε καμιά έκπληξη.

Μαμά, σήμερα θα κοιμηθώ λίγο ακόμη. Ίσως δω ένα όνειρο για το πόσο καλοί θα είμαστε απόψε.

Η ιστορία γράφεται πάντα πρώτα στα όνειρα κάποιου παιδιού. Αν μετά δεν επαληθευτεί δε χωλαίνει το όνειρο, χωλαίνει η πραγματικότητα. Εκείνο το βράδυ η ιστορία έγραψε Ρεάλ-Μπαρτσελόνα 0-2. Ο Ντιέγκο με κάθετη πάσα ομορφιάς λέξεων του Ρεμπώ έδωσε στον Εστέμπαν έτοιμο το 0-1. Ο Κινί έκανε το 0-2 σε ένα ματς μονόλογο των blaugrana. Όντως η τριάδα των Ντιέγκο, Καράσκο, Σούστερ ήταν άπιαστη για τα δεδομένα των Μαδριλένων. Ήταν εξάλλου οι galacticos της εποχής.

7-10-1989

-Despierta muchacho! Είναι ώρα για σχολείο. Σου έχω σιδερωμένη τη φανέλα που μου ζήτησες από χτες. Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα, ε;

Ναι, μαμά! Είναι η μεγάλη μέρα. Νομίζεις κοιμήθηκα απόψε καθόλου; Πού μυαλό για μαθήματα; Όλο το βράδυ να ξημερώσει περίμενα. Να πάω στο σχολείο και φορώντας την μπλούζα του «Γύπα» σε κάθε διάλειμμα να τους δείχνω τι θα γίνει το βράδυ. Να κάνω τα δίχτυα τους να τρέμουν σε κάθε μου σουτ. Να περιμένουν ανά πάσα στιγμή την τούμπα του Σάντσες. Στη ζωγραφική θα σχεδιάσω το Καμπ Νου και θα πάρω τα πινέλα μου και θα το κάνω λευκό. Άλωση, το λέει αυτό ο δάσκαλος. Οι στρατιώτες μας κάτω κι εμείς πάνω να τους επευφημούμε μεταγγίζοντάς τους ψυχή. Και στην ιστορία, δε με νοιάζει τι βαθμό θα μου βάλει. Εγώ θα του γράψω τους δικούς μου ήρωες. Για μια μέρα έστω ο κόσμος κινείται εξαιτίας τους: Μπούγιο, Κέντο, Σαντσίς, Ιέρο, Γκορντίγιο, Μίτσελ, Σούστερ, Μπουντραγένιο, Ούγκο Σάντσες… αχ, αν δεν είχε φύγει κι ο Γκαγιέγκο… Νομίζω θα με καταλάβει ο δάσκαλος. Οι ιδιαίτερες μέρες στη ζωή του καθενός φέρουν την πίστη και τη συγχώρεση ως λάμψη στα μάτια τους. Την πίστη για τα μικρά θαύματα που θα συμβούν κατά τη διάρκειά τους και τη συγχώρεση για τα μικρά ή τα μεγάλα λάθη που θα κάνουμε εξαιτίας της φόρτισης των στιγμών τους. Αυτός μας τα είπε αυτά. Θα με καταλάβει..

Τελικά τις εντυπώσεις του ματς έκλεψε ένας κύριος με μαύρα και μια σφυρίχτρα στο στόμα που τη νόμιζε για παιχνιδάκι. Στο τρίτο λεπτό σε ανατροπή μαρς του Λάουντρουπ έκλεισε τα μάτια. Στο πέμπτο ο Μπουτραγένιο έκανε βουτιά που θύμιζε ελληνικό πρωτάθλημα. Πέναλτι, Ούγκο Σάντσες και 0-1. Ο Σαλίνας με προσωπική ενέργεια έκανε το 1-1. Το ματς ήταν κακό, ο αγωνιστικός χώρος κάκιστος, τα αστέρια της Ρεάλ σε κάκιστη βραδιά. Ο «Γύπας» στο 13’ βγήκε τραυματίας. Δυο πέναλτι ακόμη έκριναν τον αγώνα. Αυτή τη φορά υπέρ της Μπάρτσα. Ο Κούμαν τα εκτέλεσε. Το πρώτο ήταν πέσιμο εκτός περιοχής. Το δεύτερο, στις καθυστερήσεις, ήταν και το μόνο σωστό σφύριγμα της μέρας..

8-1-1994

Eh chico, levantate! Θα αργήσεις σήμερα. Φεύγω εγώ. Πρόσεχε με το ποδήλατο στο δρόμό!

Καλά! Πήγαινε. Καμιά όρεξη δεν έχω να πάω σχολείο. Δεν γουστάρω την καζούρα τους. Τα προεόρτια του διασυρμού μας. Τι να μην είμαι απαισιόδοξος; Εμείς σερνόμαστε κι αυτοί πετάνε. Έχουν κι αυτόν το κοντό δαίμονα εκεί μπροστά… σαν τι πάρτι θα μας στήσει απόψε. Είναι η πρώτη χρονιά που σκέφτομαι να μην το δω. Θα καθίσω στο δωμάτιο με τις μουσικές μου και τα μπλοκ μου. Ή θα βγω βόλτα με το κορίτσι μου. Εικόνες να ξεστρατίσουν το μυαλό μου θέλω σήμερα. Συναισθήματα δυνατά να επικαλύψουν αυτό για την ομάδα. Κι όχι δεν είμαι εγώ που τα βλέπω όλα μαύρα. Όπως είναι τα βλέπω. Ένα ηλεκτροσόκ θέλουμε, διάβαζα χτες στη Marca. Ε, εγώ βλέπω πως το σώμα μας είναι νεκρό. Κανένα ηλεκτροσόκ δεν μπορεί να μας επαναφέρει. Θαύμα θέλουμε αλλά στο λέω, σήμερα ο Χριστός θα βρίσκεται αλλού..

Ετούτη τη φορά το ποτάμι δε θα άλλαζε πορεία για κανένα λόγο. Μέσα στον Ρομάριο είχε μπει όποιος δαίμονας υπήρξε απ’ την προπατορική εμφάνιση του φιδιού κι έπειτα. Τρία γκολ, ένα κερδισμένο φάουλ που έδωσε την ευκαιρία στον Κούμαν για το 2-0 και μια ασίστ στον Ιβάν Ινγκλέσιας για το 5-0 ήταν τα sightseeing spots πάνω στο χάρτη του αγώνα.

19-11-2005

-Despierta cabron! Όλη τη μέρα κοιμάσαι. Έξω έχουμε μαζευτεί. Σε μισή ώρα αρχίζει ο αγώνας.

Άσε ρε φίλε! Τι να έρθω να δω; Χειροκροτητής του Ροναλντίνιο να γίνω; Ναι, μ’ αρέσει το ποδόσφαιρο και ως θέαμα και ως παράσταση τέχνης μερικές φορές. Όταν όμως αυτά τα θεάματα στήνονται από άλλους στο γήπεδό μας, όταν η ομάδα μας δεν είναι η πρωταγωνίστριά τους αλλά ο κομπάρσος που πασάρει τις ατάκες, τότε δεν το θέλω. Τότε πονάω. Το ξέρεις, η Ρεάλ για εμένα δεν είναι ύγεια, είναι παθολογία. Πώς να αντέξω λοιπόν τα 11 θλιβερά ανθρωπάκια μας να χαζεύουν, να κυνηγάν, να αδυνατούν να σταματήσουν το Βραζιλιάνο τους; Ούτε να τον καταραστώ δεν μπορώ. Είναι αφελής σαν δωδεκάχρονος. Νομίζει μια ντρίπλα του αρκεί για να αλλάξει τη ροή του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Κωλόπαιδο… Γιατί είσαι στους άλλους;

Παράτα με. Θα ‘ρθω αργότερα..

Η βραδιά εξελίχτηκε σε σόου για έναν. Ο Ροναλντίνιο, ίσως στο καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του, ανάγκασε το Μπερναμπέου σε παρατεταμένο standing ovation. Αυτό το είχε ξανακάνει 23 χρόνια πριν στη βραδιά του o Μαραντόνα. Το σκορ άνοιξε στο πρώτο ημίχρονο ο Ετό. Το δεύτερο, είπαμε, ήταν του Βραζιλιάνου. Με δυο γκολ ομοιότητας φωτοτυπίας ανάγκασε τους Ελγέρα, Σαλγάδο, Ράμος και Κασίγιας να ζήσουν ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη. Να τον δουν εις διπλούν, σε κάθε του βήμα, σε κάθε σπάσιμο της μέσης, σε κάθε απαλάγγιγμα της μπάλας απ’ το κέντρο του γηπέδου ως και το βάθος της εστίας.

29-11-2010

Η ποιότητα ποδοσφαιριστών, ομάδων αλλά και προπονητών αποτελούν το εχέγγυο φέτος να δούμε ένα απ’ τα ομορφότερα ματς όλων των εποχών. Η ηλικία μου πλέον, οι χιλιάδες αγώνες που έχω δει, ο τρόπος που αντιμετωπίζω το ποδόσφαιρο αλλά και τη ζωή (ως αναζήτηση του όμορφου) με φέρνουν στον καναπέ πιο χαλαρό από οποιαδήποτε άλλη χρονιά. Και πιο σίγουρο ότι δυο ώρες αφότου ο διαιτητής θα έχει σφυρίξει για πρώτη φορά, θα είμαι πιο ήρεμος, με μάτια να λάμπουν και πιο χαρούμενος…. Γιατί η Ρεάλ θα έχει κερδίσει..