Το Μουντιάλ της Αφρικής μου άφησε ένα μεγάλο κουσούρι. Σχεδιάζω από τότε ταξίδια στην Παραγουάη. Πότε λέω να πάω εκεί και να φτιάξω μια εταιρία κινητής τηλεφωνίας, πότε ένα μπαράκι που να το ονομάσω "Η Δόνηση", πότε να βάλω το καλό μου κουστούμι και να πάω στον μπαμπά της Λαρίσσας και να του ζητήσω να μου δώσει την κόρη του. Αυτή κορίτσι που προβληματίζεται, που σκέφτεται, που τρώει τα νυχάκια του με έχει κερδίσει, μαγνητίσει, ενθουσιάσει. Εγώ σώματα και εξωτερικά χαρακτηριστικά δεν κοιτάζω. Εμένα άλλα μου γεννάν τα αισθήματα....
Γι' αυτά τα άλλα ξενυχτάω παρακολουθώντας ματς των Παραγουανών. Για ένα κοντρόλ με το πόδι, ένα σπάσιμο της μέσης, μια κίνηση αρτίστα-πρόκληση για τη ματιά.
Και για ένα νέο κορίτσι που να με πάρει απ' το μπαμπά της Ρικέλμε και να με πάει στον δικό της. Α, όχι δεν είμαι κολλημένος, ούτε προκατειλημμένος εγώ. Αν όντως το αξίζει το κορίτσι, την κίνησή μου θα την κάνω. Αν έχει δυο σωστά πράγματα να μου πει, δυο σκέψεις της να μου εκφράσει, να 'μαι στο λουλουδάδικο.
- Καλημέρα! Ένα μπουκέτο ορχιδέες θα ήθελα. Αυτές εδώ, τις πιο άγριες! Κι ένα ακόμη με τριαντάφυλλα. Για τη μαμά της!
Εντάξει, το παραδέχομαι: Δεν ξενυχτάω για το Κόπα Αμέρικα. Δε θυμάμαι κανέναν αγώνα του. Ξέρω όμως κάθε κορίτσι της εξέδρας που έδειξε ο καμεραμάν. Και τη διεύθυνση του μπαμπά τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου