Δεν είμαι εν τέλει καλός άνθρωπος. Μάλλον. Προχθές βλέποντας το θέατρο ενός ποδοσφαιριστή που τάχα μου σφάδαζε στο έδαφος δίχως πριν να υπάρξει επαφή με κανέναν, έκανα (και ντρέπομαι γι' αυτό) την ακόλουθη σκέψη: "μα δε θέλει κάποιος αντίπαλος τώρα να πάει από πάνω του, να τον πιάσει στις κλωτσιές και να φτύσει το γήπεδο παρατώντας μια για πάντα το ποδόσφαιρο;".... Εν τέλει, δεν το έκανε κανείς κι ευτυχώς γιατί θα άρχιζα να σκέφτομαι ότι η δύναμη της σκέψης μου επηρεάζει αρνητικά την ανθρωπότητα.
Το είχε κάνει ωστόσο ένας ποδοσφαιριστής μικρής κατηγορίας στη Βραζιλία πίσω στο 1999. Ο αντίπαλός του ήταν στο έδαφος κεραυνοβολημένος κι ο ίδιος αντίκρυζε την κόκκινη κάρτα του διαιτητή. Τότε, πήρε φόρα και κλώτσησε τον πεσμένο χωρίς οίκτο. Όχι εν βρασμώ. Με κρύο αίμα. Εννοείται πως δεν οδηγήθηκε στη φυσούνα των αποδυτηρίων αλλά στο αστυνομικό τμήμα! Αυτό πάντως που μου έκανε εντύπωση απ' το βίντεο είναι πόσο χαλαρά δέχτηκαν την κλωτσιά ο διαιτητής και οι παρευρισκόμενοι ποδοσφαιριστές!
ΥΓ. Έγραψα "μάλλον" στην κορυφή του κειμένου μου γιατί σε δεύτερη σκέψη καταλήγω στο ότι αυτό μας ξεχωρίζει απ' τα ζώα : τετράποδα και δίποδα! Όλοι κάνουμε "κακές ή περίεργες ή ανήθικες" σκέψεις. Η ικανότητά μας όμως να τιθεασεύουμε τα άγρια ένστικτά μας, να κλείνουμε την πόρτα στη ζωώδη φύση μας και να επιτρέπουμε το πέρασμα από εκεί μόνο επιλεκτικών ιδιοτήτων μας, αυτό είναι που δίνει νόημα στον προσδιορισμό "έλλογο" πριν το ουσιαστικό "ον"! Και, όχι δε θα το κλωτσούσα αλλά ναι, πολύ πιθανόν, να έφτυνα το γήπεδο και να παρατούσα για πάντα το ποδόσφαιρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου